K Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

1. Anasayfa
2. Osmanlıca Sözlük
3. K Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

• KAVAKİZ

  (Kakuze. C.) Boş maşrapalar.

• KAVALİB

  (Kalıb. C.) Kalıplar.

• KAVAM

  Adâlet. * Güzel ve uzun boy.

• KAVANİN

  (Kanun. C.) Kanunlar. Devlet idare kaideleri. Şeriatın her bir mes'elesi.

• KAVANİN-İ ASKERİYE

  Askeri kanunlar.

• KAVANİN-İ CEZAİYE

  Ceza kanunları.

• KAVANİN-İ HADSİYE

  Hadse âit düstur ve kanunlar. (Bak: Desâtir)

• KAVANİN-İ İLÂHİYE

  İlâhî kanunlar. Şeriat. (Bak: Şeriat)

• KAVARİ'

  (Karia. C.) İnsan öleceği zaman, halet-i nezi'de okunan âyet-i kerime. * Şiddetli esen rüzgârlar. * Ansızın Allah tarafından gönderilen belâ ve musibetler.

• KAVARİR

  (Karure. C.) Gözbebekleri. * Şişeler.KAVAS : Eskiden vezirlerin maiyetlerinde kullandıkları silâhlı adamlar.

• KAVASIF

  (Kasıf. C.) Şiddetli esen rüzgârlar. Fırtınalar.

• KAVASIM

  (Kasım. C.) Ezici, kırıcı ve ufaltıcı şeyler.

• KAVAYİM

  Davarın ayakları. * Evin direkleri.

• KAVB

  Kesmek. * Çukur kazmak.

• KAVD

  Boy uzunluğu. * At sürüsü.

• KAVDA

  (C.: Kud) Uzun boyunlu kadın.* Alt dişlerin uzun başlısı.

• KA'VE

  Evin ortası.

• KAVEME

  (Kavme) Namazda, rükudan kıyama kalkıp, bir kere "Sübhâne Rabbiyel Azim" diyecek kadar durmak.

• KAVF

  Bir kimsenin peşinden gitmek. * Ense saçı.

• KAVİ

  Sağlam, metin, zorlu, kuvvetli, güçlü. * Varlıklı, zengin, sâlih, emin, mutemed.

• KÂVÎ

  (Key. den) f. Yakan, yakıcı. Dağlayan. Demirci.

• KAVİM

  Doğru, dik, ayakta. * Dürüst. * İsabetli. * Boyu düzgün ve güzel.

• KAVİM

  (Bak: Kavm)

• KAVİSNAME

  f. Okçular ve okçuluk hakkında yazılan eser.

• KÂVİŞ

  f. Eşme, kazma.

• KÂVİŞGER

  f. Kazıcı, eşici, kazan.

• KAVİYYEN

  Kuvvetle, kat'i olarak. Şüphesiz olarak.

• KAVİYYEN ME'MUL

  Çok kuvvetle ümid edilen.

• KÂVİYYET

  Yakıcılık, dağlayıcılık.

• KAVİYY-ÜL BÜNYE

  Bünyesi sağlam olan. Sağlam vücutlu.

• KAVİYY-ÜL İKTİDAR

  İktidarı kuvvetli.

• KAVKAA

  Salyangoz, midye gibi hayvanların sert kabuğu.

• KAVKAH

  Tavuk gıdaklaması, tavuk sesi.

• KAVKAL

  Bağırtlak kuşunun erkeği. * Keklik. * Turaç kuşu.

• KAVL

  Anlaşma. Sözleşme. * Konuşulan söz. Söz cümlesi. * İtikad, delâlet. * Tarif. * İlham.

• KAVLEN

  Söyleyerek. Söz ile. Anlaşarak.

• KAVLÎ

  Sözle alâkalı. Söz niteliğinde.

• KAVL-İ LEYYİN

  Yumuşak söz. Sert olmayan söz. Enâniyetli olmayan söz.

• KAVL-İ MÜCERRED

  Delilsiz söz.

• KAVL-İ RÂCİH

  Daha makbul ve daha önde olan söz, kanaat, fikir.

• KAVL-İ RESUL

  Hadis.

• KAVL-İ ŞÂRİH

  Mânasını açıklayan söz. Şerheden söz. Tarif. Şerhedenin sözü.

• KAVLİYYAT

  Kaviller, kuru lâflar, boş sözler.

• KAVM

  (Kavim) Bir peygambere tâbi ve bağlı insan topluluğu. Aralarında dil, âdet, örf, kültür birliği olan cemâat, topluluk. Millet. Bir işe başlamak. * Pazar kurmak. * Müşteri ile anlaşmak.

• KAVMÎ

  Kavme âit, kavimle alâkalı.

• KAVM-İ MAHSUR

  Nüfusu yüz kişiden az olan köy halkı.

• KAVMİYET

  Kavimcilik. Milliyetçilik. Bir kavmin hususiyetleri.

• KAVMİYETÇİLİK

  İslâmiyetin âyet-i kerime ve hadis-i şerifle men'ettiği, soy sop üstünlüğü ileri sürerek, kendi kavminden olmayanlardan ayrılmak ve onları hakir görmek. (Bak: Asabiyet-i câhiliye)

• KAVNES

  (C.: Kavânis) Atın iki kulağı arası. * Başa giyilen miğferin tepesi.

• KAVRA

  Geniş yer.