K Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

1. Anasayfa
2. Osmanlıca Sözlük
3. K Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

• KİNDARE

  Arkasında deve hörgücü gibi, hörgücü olan bir cins balık.

• KİNDİR

  Kaba eşek.

• KİNE

  f. Kin, garaz. Kalbde beslenen düşmanlık.

• KİNECU

  f. Öc almağa uğraşan, intikam almak için çalışan.

• KİNEDÂR

  f. Kindâr, kin güden, düşmanlık besliyen.

• KİNEGÂH

  f. Savaş meydanı, muharebe alanı, harp sahası.

• KİNEHÂH

  f. İntikam ve öc almak istiyen. Müntakim, kinci.

• KİNE-İ PELENG

  Kaplan kini : Kolay kolay sükunet bulmayan kin.

• KİNEKEŞ

  f. Düşmandan öc ve intikam alan.

• KİNEMEŞHUN

  f. Kinle, intikamla dolu.

• KİNETİK

  Fr. Hareketle alâkalı. Hareket dolayısıyla meydana gelen, hareketli.

• KİNEVER

  f. Kin besleyen, hased eden, kinci.

• KİNF

  Zenbil. * Çoban dağarcığı.

• KİNFİRE

  Burun ucu.

• KİN-İ MUZMER

  Gizli kin.

• KİNN

  (C.: Eknân) Perde, örtü.

• KİNNAR

  Bez ve keten parçası.

• KİNNARAT

  Bir nevi elbise. * Çalgılar, defler.

• KİNNE

  Erkek görmüş kadın.

• KÎR

  Katran, zift.

• KİRA'

  Kirâ. Bir eşya veya yerin, geçici bir zaman kullanılmak üzere para ile bir kimseye verilmesi. * Böyle bir şey karşılığı alınan para.

• KİRAB

  (Kerübe. C.) Yeri sürüp aktarmak. * Yeri süpürmek. * Suyun aktığı yerler.

• KİRABE

  Yeri sürüp aktarmak.

• KİRAM

  Benzetmeli, kinâyeli. * (Kerim. C.) Kerimler, şerefliler. * Eli açık cömert kimseler.

• KİRAMEN KÂTİBÎN

  İnsanların iki tarafında bulunup, sevablarını ve günahlarını yazan meleklerin adı.

• KİRAR

  Bir daha, tekrar. Tekerrür.

• KİRAREN

  Tekrar tekrar, çok sefer, tekrar suretiyle.

• KİRAZ

  Evmek, acele.

• KİRAZ

  Rahmin, kabul ettikten sonra yine dışarı döktüğü meni.

• KİRBAL

  (C.: Kerâbil) Hallaç yayı. * Kalbur.

• KİRBAN

  Dolu kap.

• KİRBAS

  (C.: Kerâbis) Bez. Kumaş, keten veya pamuk bez.

• KİRBASÎ

  Bez satıcı kimse.

• KİRDAR

  Bir kimse, tasarruf ettiği yerin bir zirâ veya iki zirâ toprağını almak için başkasına satmak. * Bina. * Ağaç.

• KİRDİDE

  (C.: Kerâdid) Bir miktar toplanmış hurma. * Sepet dibinde geri kalan hurma.

• KİRDİKÂR

  f. Sâni. Yapan Allah (C.C.).

• KÎRFAM

  f. Simsiyah, katran renginde.

• KİRFÎ

  Bazısı bazısının üstüne yağılmış olan yüksek bulutlar. * Yumurtanın dış kabuğu.

• KİRİS

  f. Yaltaklanma. * Aldatma, kandırma, hile yapma.

• KİRİŞEK

  f. Savaşçı, cengâver, muharib.

• KİRİŞTE

  f. Çerçöp.

• KİRKİRE

  (C.: Kerâkir) Şecaat. * Deve göğsü.

• KİRM

  f. Böcek kurdu.

• KİRM-İ EBRİŞİM

  İpekböceği.

• KİRPAS

  f. Padişah veya vezir konaklarındaki divanhâne.

• KİRPİK

  Göz kapağının kenarındaki kıllar. * Bir nevi taş. * Hayvan ve nebatların beden yapısında bâzı küçük ve ince uzantılar.

• KİRPİK-İ AKIL

  Mc: Akıl gözünün kirpiği. Aklın, hakikatleri anlamasına engel olan şey.(Meşhurdur ki: Îdin hilâline bakardı cemaat-i kesire. Kimse bir şey görmedi.Zevâli bir ihtiyar yemin etti ki; "Gördüm". Hâlbuki gördüğü kirpiğinin takavvüs etmiş beyaz bir kılı idi.O kıl oldu onun hilâli. O mukavves kıl nerede? Hilâl olmuş kamer nerede? Ger anladın şu remzi:Zerrattaki harekât, kirpik-i aklın olmuş birer kıl-ı zulmettar, kör etmiş maddi gözü.Teşkil-i cümle envâ fâilini göremez, düşer başına dalâl.O hareket nerede? Nazzam-ı kevn nerede? Onu ona vehm etmek muhal-ender muhal. S.)

• KİRS

  (C.: Ekrâs-Ekâris) Her nesnenin aslı. * Bir araya getirilmiş beytler. * Biri biri üstüne yığılmış kalmış davar tersi.

• KİRŞ

  İşkembe. Geviş getiren hayvanların midesi. * Karın, mide.

• KİRZİM

  (C.: Kerâzim) Yüksek burunlu kimse. * Büyük balta.