K Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

1. Anasayfa
2. Osmanlıca Sözlük
3. K Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

• KUFAN

  Zahmet, meşakkat. * Kufe dedikleri beldenin adı.

• KUFAR

  (Kafr. C.) Issız ve susuz yerler. Çöller, sahralar.

• KÛFE

  Kızıl kum. * Kızıl kumlu bir yerin adı ki o sebebten "Kûfe" diye isim verilmiştir.

• KÛFE

  f. Küfe. Dayanıklı ve kaba büyükçe sepet.

• KUFF

  Yüksek yer.

• KUFFAZ

  Kadınların ellerine ve ayaklarına taktıkları bir süs eşyası. * Eldiven.

• KUFFE

  (C: Kıfâf) Pamuk sepeti. * İçine kumaş konan nesne. * Yüksek yer. * Kurumuş. * Çürük ağaç.

• KUFÎ

  Kûfe şehrine mensub. Bu şehirle alâkalı.

• KUFL

  (C.: Akfâl) Kilit, sürgü.

• KÛFTE

  f. Kıyılıp ezilmiş veya dövülmüş et, köfte.

• KUFTEHAR

  f. Köfte yiyen. * Geveze, çenesi düşük. * Şarlatan. Kendini beğenmiş. * Çapkın.

• KUFUF

  Kişinin korkudan tüyü ürperip kalkmak.

• KUFUL

  (Kufl. C.) Kilitler. * Seferden veya yolculuktan dönme.

• KÛH

  f. Dağ.

• KUHAB

  At ve deve öksürüğü.

• KUHAMUN

  f. Tepesi düz olan dağ.

• KUHAN

  f. Kambur. * Eyer, at eyeri. * Sığır veya deve hörgücü.

• KUHARİYE

  Yaşlı kadın. * Yaşlı hayvan.

• KUHAZ

  Koyunlara ârız olan bir hastalık.

• KUHBEDEN

  f. Dağ gibi iri vücutlu kimse. İri yarı kişi.

• KUHCİĞER

  f. Dağ yürekli, kahraman, bahâdır, yiğit.

• KUHE

  f. Dağ. * Hücum, saldırma. * Dağ tepesi gibi kubbeli ve sivri olan şey. * Deve hörgücü. * At eyeri.

• KUHH

  Halis, saf, katıksız.

• KUHÎ

  f. Dağa mensub. * Dağla alâkalı. * Dağlı.

• KUHİSTAN

  f. Dağlık bölge, dağlık yer.

• KUHKEN

  f. Dağ kazan, dağ deviren.

• KUHKUB

  f. Dağ vurucu. Dağı yerinden oynatan. * Kuvvetli at veya katır. * Kale veya sur döven top.

• KUHL

  Göz ilâcı. * Göze çekilen sürme.

• KUHLÎ

  Sürme gibi siyah olan.

• KUHME

  Düşünmeden bir işe girişme. * Şiddet. * Kıtlık senesi. * Zor iş.

• KUHNÜMUN

  f. Heybetli, azametli. Dağ gibi görünen.

• KUHPARE

  f. Kuvvetli at. * Dağ parçası.

• KUHPAYE

  f. Dağlık arazi.

• KUHPÜŞT

  f. Kanbur.

• KUHSAR

  f. Dağ tepesi. * Dağlık yer.

• KÛH-U KAF

  Efsânelerde geçen Kafdağı.

• KÛH-U TUR

  Tur dağı, Sina dağı.

• KUHUT

  Kıtlıktan sıkıntı ve eziyet çekme.

• KUKNAS

  Hindistan'da olan bir cins beyaz kuş.

• KU'KU'

  Alaca renkli, uzun gagalı bir büyük kuş.

• KUL

  De, söyle, bildir (meâlinde emirdir)("Kul" kelimesi Kur'anın çok yerlerinde mezkûr veya mukadderdir. "Kul" emri risalet ve nübüvvete işarettir. İ.İ.)Türkçede "Kul", emir dinleyen hizmetkâr, Allah'ın mahlûku, Allah'a itaat ve ibadet eden veya köle mânasındadır.

• KULA'

  Ağız ağrısı.

• KUL'A(T)

  (C: Kulu') Ödünç mal. Yurt edinmeye müsait olmayan yer.

• KULAA

  Suyu emip yarılmış ve yerden koparılmış balçık. * Büyük taş.

• KULAB

  Bir çeşit deve hastalığı.

• KULAB

  f. Büyük dalga. * Göl, büyük havuz.

• KULAFE

  Kılıf, kın, kabuk. Zarf.

• KULAKIL

  İhlâs ve Muavvezeteyn sureleri.

• KULAL

  Az, kalil.

• KULAME

  Tırnak kesintisi. Kesinti.