K Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

1. Anasayfa
2. Osmanlıca Sözlük
3. K Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

• KÛTAH-BÎN

  f. Neticeyi göremiyen, basiretsiz, kısa görüşlü.

• KÛTAHTER

  f. Pek kısa, çok ufak.

• KÛTAH-TERİN

  f. En çok kısa.

• KUTAR

  Kebap kokusu. Ot kokusu.

• KUTB

  (Kutub) Dünyanın şimâl veya cenub uçları. (Güney ve kuzey taraflarının son kısımları.) * Elektrik cereyânını meydana getiren veya mıknatısın uçlarından her biri. * Dini bir meslek veya grubun başı. Bir çok müslümanların kendisine bağlandıkları azim ve büyük evliyaullahtan zamanın en büyük mürşidi.

• KUTBE

  Nişan okunun temreni. * Erkek ismi. * Nişanlara atılan ufak ok.

• KUTBEYN

  İki kutub. Şimal ve cenub kutbu. Kuzey ve güney kutubları.

• KUTBÎ

  (Kutbiye) Dünya kutuplarına ait. Onlarla alâkalı.

• KUTBİYE

  Deve ve koyun sütünün birbirine karışması.

• KUTBİYET

  (Bak: Kutb-ul aktab)

• KUTB-U CENUBÎ

  Güney kutbu.

• KUTB-U DEVRAN

  Halife ve bu sıfatı alan Osmanlı padişahı.

• KUTB-U RİSALET

  Risaletin başı. * Hz. Muhammed (A.S.M.)

• KUTB-U ŞİMALÎ

  Kuzey kutbu.

• KUTB-UD DİN

  Dinin kutbu.

• KUTB-UL AKTAB

  Kutubların başı. Hilafet-i mâneviye-i Muhammediye (A.S.M.). Velâyet-i mâneviye makamlarının en yükseği, nübüvvet-i Muhammediyeye (A.S.M.) veraset makamı olup, bu makama ancak Cenâb-ı Hakkın bir atiyyesi olarak nâil olunur. Bu makamda bulunan zât, Hakikat-ı Muhammediyenin (A.S.M.) mazharı ve Esmâ-i İlâhiyenin câmi'idir. Her asırda bir tane bulunan bu zatların sonuncusu mezkur sıfatların en ekmeline mazhardır. Bu makam hakkında Gavs ve Kutbiyyet-i Kübrâ tâbirleri de kullanılır.

• KUTB-UL ÂRİFÎN

  Ariflerin en ileri geleni, en büyüğü. Maddi, mânevi ve İlâhi ilim sahiblerinin başı. Ariflerin kutbu. (Bak: Aktâb)

• KUTB-UZ ZAMAN

  Zamanın en ileri gelen ve en büyük ârif ve mürşidi. (Bak: Aktâb)

• KÛTEH

  (Kutâh) f. Kısa, boysuz.

• KÛTEHBÂL

  f. Kısa boylu.

• KÛTEHBÎN

  f. Kısa görüşlü. İleriyi göremez.

• KÛTEHDEST

  f. Kısa elli. Elli kısa olan. * Mc: Hasis, cimri, tamahkâr, keremsiz.

• KÛTEHENDİŞ

  f. Sonunu ve istikbali düşünmeyen. Kısa görüşlü.

• KUTELA'

  (Katil. C.) Öldürülmüş kimseler, maktuller.

• KUT-I LÂ-YEMUT

  Ölmeyecek kadar olan rızık, yiyecek.

• KUT-I MESİH

  Hurma. * Şarap.

• KÛTÎ

  Kısa boylu adam.

• KUTİLE

  (Katil. den) Katledildi, kahroldu veya kahrolası meâlindedir.

• KUTME

  Bozluk ve kızıllık olan renk. (O renkte olana "aktem" derler.) (Müe: Katmâ)

• KUTN

  (C: Aktân) Pamuk.

• KUTNE

  Geviş getiren hayvanların midelerinin bir bölümü. Şirden.

• KUTNİYE

  Aşure tatlısı.

• KUTR (KUTUR)

  Taraf. Canib. * Nahiye. Mahal. Arzın veya semânın bir ciheti. * Çap. * Bölük. Bölge. * Geo: Dairenin merkezinden geçip onu iki müsavi kısma bölen doğru parçası, çap.

• KUTRE

  Avcılar kümesi.

• KUTRENÎ

  Kutur itibariyle, çap olarak.

• KUTR-U DÂİRE

  Geo: Dairenin kutru. Çap.

• KUTRUB

  Bir kuş.

• KUTRUTÎ

  Kısa boylu küçük adam.

• KUTTA'

  (Katı'. C.) Kesiciler, kat' ediciler, kesenler.

• KUTTA-İ TARİK

  Yol kesenler, eşkiyalar, haydutlar.

• KUTTAL

  (Katil. C.) Katiller, öldürücüler, öldürenler. Katledenler.

• KUTTAN

  (Katın. C.) Yerliler, oturanlar, sâkinler.

• KUTU'

  Zelil olmak. Hakarete uğramak.

• KUTU'

  Sudan veya bir yoldan geçme. * (Kuşlar) göç etme. * (Kat'. C.) Kesintiler.

• KUTUB

  (Kutb. C.) Kutublar.

• KUTUR

  Pintiliğinden dolayı ailesini sıkıntı içinde bırakan adam.

• KÛTVAL

  f. Kale muhafızı. Dizdar. * Belediye reisi. Şehir ağası.

• KUUD

  Cülus. Oturmak. * Namazın oturarak kılınan kısmı. Secdede iken kalkıp oturmak.

• KUULE

  Ayağının arkasıyla yerden toprak saçmak.

• KUUR

  (Ka'r. C.) Dipler, derinlikler. Nihâyetler.