K Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

1. Anasayfa
2. Osmanlıca Sözlük
3. K Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

• KÜLL

  Hep, tüm, bütün. Çok. Cüz'lerden meydana gelen.Bütün cüzlerin şumul ve istiğrak üzere ifadeleri. (L.R.)

• KÜLLAB

  (C.: Kelâlib) Çengel, kanca. Ucu eğri demir.

• KÜLLE

  f. Topuk. * Kâhkül.

• KÜLLE YEVM

  Her gün.

• KÜLLÎ

  Külle mensub. Cüz'iyat ve ferdlerden meydana gelmiş olan. Umumi, bütün. * Çok, ziyade, fazla. * Man: İnsan dediğimiz zaman küll'ü ve küllîyi ifade etmiş oluyoruz. İnsanın eli, ayağı, kolu, gözü dersek cüz' ve cüz'îyi ifade etmiş oluruz. Dünya denilirse küll; dünyanın karaları, kıt'aları veyahut denizleri dediğimiz zaman küll'ün eczasını ifade etmiş oluyoruz. Küll, cüz'lerden meydana geliyor.

• KÜLL-İ A'ZAM

  En büyük bütün. En büyük küll.

• KÜLLİYAT

  (Külliyet. C.) Bütün. Hepsi. Hepsi birden. * Bir müellifin bütün eserleri.

• KÜLLİYE

  (Külliyet) Bütünlük, umumilik, genellik. * Bolluk, çokluk, ziyadelik. * Tar: Osmanlı İmparatorluğu zamanında Arap vilâyetlerinde bazı medreselere, üniversite karşılığı verilen ad.

• KÜLLİYEN

  Kâmilen, tamamen. Cüz'î olmamak üzere. Büsbütün. Tamamıyla, toptan, kâffesi.

• KÜLLÜ AMM

  Her sene, bütün sene.

• KÜLLÜ DAİN

  Bütün hastalıklar. Bütün dertler.

• KÜLS

  Kireç.

• KÜLSE

  (C.: Ekles) Kireç renginde olmak.

• KÜLSUM

  Yuvarlak yüzlü. * Yanağı ve yüzü etli olan.KÜLTÜR : Fr. Her türlü fikir, san'at ve âdet varlıklarının hepsi. * Bir kimsenin umumi bilgi seviyesi. * Terbiye. * Ziraat. * Tıb: Tecrübe veya ilâç yapmak için mikrop besleme ve çoğaltma.

• KÜLUH

  Katı yüzlülük.

• KÜLÜNG

  f. Taşçı kazması.

• KÜLVE

  (C: Külu-Külliyât) Dağarcık altına çepeçevre diktikleri deri. * Tirşe dedikleri kayış.

• KÜM'

  Ev, beyt.

• KÜMAHE

  f. Nazarlık.

• KÜMAN

  f. (Bak: Gümân)

• KÜMAŞE

  Sürat, hız.

• KÜMAT

  (Kemi. C.) Yiğitler, kahramanlar, savaşçılar.

• KÜMDET

  Renk değiştirme.

• KÜMEYT

  Koyu doru at. * Kırmızı şarap.

• KÜMM

  (C: Ekmâm-Ekmime) Gömlek yeni.

• KÜMME

  Kavuk.

• KÜMMEL

  (Kâmil. C.) Kâmiller. Olgunlar. İlmen, dinen ve mânen kâmil olan büyük zatlar. Büyük mâneviyat ve fazilet sahibi insanlar.

• KÜMMELÎN

  (Kâmil ve kümmel. C.) Kâmiller.

• KÜMMÎ

  Konik. Koni biçiminde olan.

• KÜMSERAT

  (C.: Kümsereyât) Armut.

• KÜMTE

  Kızıllık, kırmızılık, humret.

• KÜMTER

  (C: Kemâtir) Kısa boylu kaba adam. * Yabani eşek. Vahşi hımar.

• KÜMUN

  Pusulanıp gizlenmek. * Tıb: Gözde "gümne" denilen bir dumanlı hastalık görünmesi.

• KÜMZE

  Bir yere toplanmış hurma.

• KÜN

  Ol mânasında emirdir. Allah (C.C.) bir şeye Kün dese; o şey olur.

• KÜN FEYEKÛN

  (Bak: Emr-i kün)

• KÜNA

  f. Arâzi. Tarla. Etrafı çevrilerek ekilen yer.

• KÜNAM

  f. Kuş yuvası. * Hayvan ini. * İnsanın rahat edip dinleneceği yer.

• KÜNAN

  f. "Ederek, yaparak, eden, yapan" manâlarına gelerek kelimelere eklenir. Meselâ: (Hande-künân: Gülerek)

• KÜNASAT

  (Künâse. C.) Künâseler, süprüntüler.

• KÜNASE

  Süprüntü, zibil, çöp.

• KÜNAT

  (Kâni. C.) Kinâyeciler. Kinâye söyliyenler.

• KÜNBED

  f. Kubbe.

• KÜNBÜL

  Sağlam, dayanıklı, sert, katı.

• KÜNC

  (Günc) f. Köşe. Bucak. Bodrum.

• KÜNC-İ KANAAT

  Kanaat köşesi.

• KÜNC-İ MİHEN

  Mihnet, sıkıntı ve ıztırab köşesi.

• KÜNCÜD

  f. Susam.

• KÜND

  Biçimsiz, yakışıksız, kısa. * Kesmez, kör. * Yiğit, cesaretli, cesur. * Anlayışsız. Fehim ve idraki kısa.

• KÜNDE

  f. Suçlu bir kimsenin ayaklarına geçirilen tomruk. * Kalın ve yüksek ağaç.