M Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

1. Anasayfa
2. Osmanlıca Sözlük
3. M Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

• MECMA-I HAKAİK

  Hakikatlerin toplandığı yer. Hakikatlerin merkezi.

• MECMA-İ ALEYH

  Hakkında toplanılan, ittifak edilen, birleşilen şey.

• MECMA-ÜL EZDÂD

  Zıtların toplandığı yer. * Mutlak hürriyet.

• MECMA-ÜL KÜLL

  Hepsinin toplandığı yer.

• MECMECE

  Yazının karışık olması. * Kalbinde olanı demek isteyip, yine demeyip gizlemek.

• MECMEDE

  Buzluk, karlık.

• MECMU'

  Bütün, hepsi. Topluca. Yığılmış. Cem' olunmuş. Bir araya getirilmiş şey.

• MECMUA

  Toplanıp biriktirilmiş, tertip ve tanzim edilmiş şeylerin hepsi. * Seçilmiş yazılardan meydana getirilen kitap. Risâle. * Kolleksiyon.

• MECMUAN

  Toptan, birden, toplu olarak.

• MECMUAT-ÜL AHZAB

  Şeyh Ahmed Ziyaeddin-i Gümüşhanevî'nin üç ciltlik bir duâ mecmuası.

• MECMUİYYET

  Topluluk. Bütünlük. Tamlık.

• MECNEB

  Çok şey.

• MECNUB

  Güney rüzgârı yetişen kişi. * Akciğer zarı iltihabı olan kişi.

• MECNUN

  Deli. Çılgın. * İnsanlara çok hususta uymayan. * Birini çok fazla sevip aklını kaçıran. Âşık.

• MECNUNANE

  f. Delice, divanece. Mecnunlara ve delilere yakışır surette.

• MECNUNİYET

  Delilik. Mecnunluk.

• MECR

  Bir nesneyi devenin karnındaki yavrusuna bey'etmek. Devenin karınındaki yavrusunu bir malla değiştirmek. * Çokluk asker. * Akıl.

• MECRA

  Suyun aktığı yol. Su yolu. Kanal. * Cereyan eden yer. * Bir haberin yayılma yolu. * Bir şeyin dolaştığı yer.

• MECRUH

  Yaralı. Yaralanmış. * Huk: İnandırıcı sözlerle çürütülmüş fikir, davâ.

• MECRUHÎN

  (Mecruh. C.) Yaralılar. Yaralanmış olanlar.

• MECRUR

  Sürüklenmiş. * Gr: Başında harf-i cer bulunan kelime. İzafet halinde son kelime. Cerr'li okunan kelime. (i, ı diye okunan kelime, yani esreli)

• MECS

  Ovmak. Dibagat etmek.

• MECUBE

  Cevap.

• MEC'UL

  Yapılmış. Meydana çıkarılmış. İkame ve ihdas olunmuş olan.

• ME'CUR

  Karşılık almaya, mükâfata hak kazanmış kimse. * Kiraya verilen.

• MECUS

  Kulakları küçük olan adam. * Ateşe tapan kişi.

• MECUSİ

  Çok eskiden yaşamış, kulağı küçük olan birisinin adıdır. Ateşperestlik âyinine sebeb olduğundan "Ateşperestlere" bu isim verilmiştir. * Eski İran dini olan Mecusilikten olan kimse.

• MECUSİYÂN

  (Mecusi. C.) Mecusiler. Ateşe tapanlar.

• MECUSİYET

  Mecusilik.

• MECVED

  Doymaya yakın olmak. * Yağmur taneleri değmiş cisim.

• MECZİR

  (C: Mecâzir) Deve boğazlayacak yer.

• MECZUB

  Başkasının te'siri ile hareket hâlinde olan. Cezbedilmiş. Aklı gitmiş olan. Aşk-ı İlahî ile kendinden geçmiş. * Deli. Divane. Mecnun.(Sultan Mehmed Fatih'in zamanında hikâye edilen meşhur ve mânidar "Cibâli Baba kıssası" nev'inden olarak bir kısım ehl-i velâyet, zâhiren muhakemeli ve âkıl görünürken, meczubdurlar. Ve bir kısmı dahi; bâzan sahvede ve daire-i akılda görünür, bâzan aklın ve muhakemenin haricinde bir hâle girer. Şu kısımdan bir sınıfı; ehl-i iltibastır, tefrik etmiyor. Sekir hâlinde gördüğü bir mes'eleyi hâlet-i sahvede tatbik eder, hatâ eder ve hatâ ettiğini bilmez. Meczubların bir kısmı ise; indallah mahfuzdur, dalâlete süluk etmez. Diğer bir kısmı ise, mahfuz değiller; bid'at ve dalâlet fırkalarında bulunabilirler. Hattâ, kâfirler içinde bulunabileceği ihtimal verilmiş.İşte; muvakkat veya dâimi meczub olduklarından, mânen '"mübarek mecnun" hükmünde oluyorlar. Ve mübarek ve serbest mecnun hükmünde oldukları için, mükellef değiller. Ve mükellef olmadıkları için muahaze olunmuyorlar. Kendi velâyet-i meczubaneleri bâki kalmakla beraber, ehl-i dalâlete ve ehl-i bid'aya tarafdar çıkarlar, mesleklerine bir derece revaç verip, bir kısım ehl-i imânı ve ehl-i hakkı, o mesleğe girmeye meş'umane bir sebebiyet verirler. M.)

• MECZUBÎN

  (Meczub. C.) Meczublar. Deliler, mecnunlar. Cezbeye gelmiş olanlar.

• MECZUM

  (Cüzam. dan) Cüzam hastalığına tutulmuş kimse.

• MECZUM

  Kat'i niyet edilmiş, cezmolunmuş. Kat'i karar verilmiş. * Gr: Son harfi harekesiz okunan kelime. Cezimli kelime. (İlim, kilim, kitab kelimelerinin son harflerinin okunduğu gibi.)

• MECZUR

  Cezr olunmuş, kare kökü alınmış sayı. (On sayısı yüz sayısının meczurudur, yani kare köküdür.)

• MECZUZ

  Kesilmiş, münkatı'.

• MEÇ

  Ateşli silahların icadından evvel kullanılan harp âletlerinden biri. Keskin olmayan tâlim kılıcı, uzun ve ince kılıç.

• MED

  Uzatma, çekme. Yayma ve döşeme. * Çoğaltmak. * Bir şeye dikkatlice bakmak. * Nihayet, son. * Sönmek. Bir şeyi söndürmek. * Yardım etmek, mühlet vermek. * Yâr ve yâver olmak. * Tarlaya fışkı ve gübre dökmek. * Sel suyu.

• ME'D

  Yumuşak taze ot. * Titremek. * Sallanmak.

• MEDA

  Mesafe, nihâyet. Son.

• MEDACİ'

  Yatacak yerler. (Bak: Madcâ')

• MEDAFİ'

  (Medfa. C.) Ask: Toplar.

• MEDAFİN

  (Medfen. C.) Mezarlar, kabirler. Gömülecek, defnolunulacak yerler.

• MEDAHEK

  (Bak: Madhek-Mudhike)

• MEDAHİL

  (Medhal. C.) Girişler. Girilecek yerler.

• MEDAİH

  Medhetmeler. Övmeler. Medhedişler.

• MEDAİN

  (Medayin) Şehirler, medineler. Büyük memleketler. * Şimdi harabe olup İslâmiyyetten evvel yaşamış Kisralıların Nuşirevan zamanında kurdukları merkez-i hükümetleri olan büyük şehir. Peygamber Hz. Muhammed Aleyhissalâtü Vesselâm'ın doğduğu gece bu şehirdeki büyük sarayın eyvanları yıkılmıştı.

• MEDAK

  Bir şeyi ezmekte kullanılan yassı taş.

• MEDAMİ'

  Göz yaşları. * Gözler.