M Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

1. Anasayfa
2. Osmanlıca Sözlük
3. M Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

• MESUK-U LEHU-L-KELÂM

  Kelâmın söyleniş gayesi, garazı ve maksadı.

• MESUK-UN LEH

  Bir mânaya sevk olan, mânaya göre söylenen söz. Asıl mevzu (siyaka doğru) ve maksad için söylenen söz.

• MES'UL

  Yaptığı iş ve hareketlerden hesap vermeğe mecbur olan. Mes'uliyetli. Bir işin idâresi kendisine âit olan. * Ceza verilmiş olan.

• MESULAT

  Azab, ukubet. Cezâ çekme.

• MESULE

  (C: Mesulât) Azap vermek, eziyet etmek. * Hayvanı oka nişan edip atmak yahut diri iken bir tarafını kesmek.

• MES'ULİYET

  Mes'ul olma hâli. Yaptığı iş ve hareketten hesap vermeğe mecbur oluş.

• ME'SUM

  Günahlı, suçlu, maznun.

• ME'SUR

  Esir edilmiş. * Hürriyeti alınmış olan.

• ME'SUR(E)

  Ecdaddan rivayet edilen. * Meşhur. * İtibarlı. Beğenilmiş olan. * Rivayet yolu ile öğretilmiş meşhur ve mühim haberler. * Bir kılınç ismi.

• MESUS

  Yavan su. * Panzehir taşı.

• MESÜNN

  (Mesünniyyet) Yaşlı olmak. (Bak: Müsinn)

• MESV

  Mürr dedikleri acı yemen zamkı.

• MESVA

  (Mesâvi. den) Mesken, hane, ev, me'va. Yurt.

• MESVERE

  (C: Mesâvir) Minder.

• MEŞ'

  Kesbetmek, kazanmak. * Toplamak, cem'etmek. Davar sağmak.

• MEŞA

  Havuç.

• MEŞA'

  Evlad çokluğu.

• MEŞA'

  Duyulan, intişar eden, açıklanan, yayılan. Etrafa yayılmış olan. * Bölünmeyip ortaklaşa kalmış olan. Müşterek olan.

• MEŞ'AB

  Yol, tarik.

• MEŞACİR

  (Meşcer ve Meşcere ve Meşcire. C.) Koruluklar, ağaçlık yerler.

• MEŞAD

  Mukavemet ve galebe yeri.

• MEŞAET

  Taleb etme, isteme, dileme, arzulama.

• MEŞAGİL

  Meşguliyetler. İşler. Meşgaleler.

• MEŞAGİL-İ DÜNYEVİYE

  Dünyâ meşgaleleri.

• MEŞAGİL-İ KESÎRE

  Aşırı meşguliyetler.

• MEŞAGİL-İ UHREVİYE

  Ahirete ait çalışmalar. Din için yapılan çalışmalar.

• MEŞAHAT

  (Bak: Müşahha)

• MEŞAHİD

  Meşhedler. Şehidlikler. * İnsanların toplanacağı yerler.

• MEŞAHİR

  Meşherler. Teşhir olunan yerler.

• MEŞAHÎR

  Meşhurlar. Çok kimselerce tanınanlar.

• MEŞAHİR-İ ÜDEBÂ

  Meşhur edibler.

• MEŞAÎ

  Meşşaiyyundan olan kimse. (Bak: Meşşaiyyun)

• MEŞAİL

  (Meş'al ve Meş'ale. C.) Meşaleler.

• MEŞAİM

  (Meşime. C.) Dölyatakları, ana rahimleri.

• MEŞAÎM

  (Meş'um. C.) Uğursuz olan şeyler. Meş'um şeyler.

• MEŞAİN

  (Şeyn. C.) Kabahatler, ayıp ve lekeler.

• MEŞAİR

  (Meş'ar. C.) Beş duygu, his. Hasseler. * Akıl ve vahiy. * Hacı olmadan evvel durulması lâzım gelen mühim makamlar.

• MEŞAİYYUN

  (Bak: Meşşâiyyun)

• MEŞAKİ

  (Mişkât. C.) İçerisine lâmba, kandil gibi şeyler koymak üzere duvarda yapılan küçük hücreler, oyuklar.

• MEŞÂKK

  Eziyetler. Sıkıntılar. Meşakkatler. Mihnetler.

• MEŞÂKKA

  Muhalefet ve adâvet etmek. Karşı gelip düşmanlık yapmak.

• MEŞAKKAT

  Zahmet. Sıkıntı. Güçlük. Zorluk. (Bak: Himmet)

• MEŞÂKK-I HAYAT

  Hayatın meşakkat, zahmet ve sıkıntıları.

• MEŞ'ALE

  Aydınlatıcı âlet. Lâmba, kandil. Ucunda ateş yanan değnek.

• MEŞ'ALE-İ DİL

  Gönül meş'alesi.

• MEŞ'ALKEŞ

  f. Meş'aleci.

• MEŞAMM

  (şemm. den) Koku alacak yer. Burun. Geniz.

• MEŞ'AR

  (C: Meşâır) Bilecek yer.Hasse. Duygu. * Hacıların ziyaret ettikleri yerler.

• MEŞARE

  Bostan. Tarla. * Çiftçiler arasında meşhur olan tahta yer.

• MEŞARIK

  Güneşin doğduğu taraflar. Şark tarafları.