M Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

1. Anasayfa
2. Osmanlıca Sözlük
3. M Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

• MEŞİK

  İnce uzun nesne. * Giyilmiş kaftan.

• MEŞİM

  Benli kimse.

• MEŞİME

  (C.: Meşâim) Dölyatağı, ana rahmi.

• MEŞİYYET

  (Bak: Meşiet)

• MEŞK

  f. Kırba. Tulumdan yapılmış su kabı.

• MEŞK

  Yazı örneği. Öğretici yazı. * Bir şeyi uzatmak. * Uzun uzun yazmak. * Bilmeyene bir şeyi öğretmek. * Sür'at, hız.

• MEŞKA

  Fark edip ayıracak yer.

• MEŞKÂ

  şikâyet etmek.

• MEŞKÛ

  Şikâyet etmek.

• MEŞKUK

  şekli, şüpheli. Kendinden şüphe edilen.

• MEŞKUK

  Yarılmış. Yarık.

• MEŞKUKİYET

  Şüphelilik. Şüpheli oluş.

• MEŞKUL

  Ön ayaklarıyla arka ayağının birisi bileklerine varana kadar beyaz olan at.

• MEŞKUR

  Şükre lâyık olan. Teşekküre ve kendine şükredilmeğe lâyık olan. Kendine şükür arzolunan. Az şükredene çok ihsan eden.

• MEŞKÜVV

  Kendinden şikâyet olunan.

• MEŞLAH

  Meşlehe. Maşlah. Altı üstü bir olan ve kol yerine yarıkları bulunan bir çeşit elbise.

• MEŞMEŞİYE

  Tas: Âlem-i gaybdan veya âlem-i misalden bir âlem. Bazı evliyanın keşfen müşahede ettikleri bir yer. (Bak: Meşhudât)

• MEŞMUL

  (Şümul. den) Kaplanmış, şümullenmiş, etrafı çevrilmiş. * Bir şeyin içinde bulunan.

• MEŞMULE

  şarap.

• MEŞMUM

  Koklanmış. * Itır ve misk gibi güzel kokulu olan şey.

• MEŞN

  Kamçı ile vurmak. * Deri yüzmek.

• MEŞNU'

  Çirkin kimse. * Buğzolunmuş.

• MEŞNUF

  Uzun başlı at.

• MEŞRA'

  Yol. Rah. Tarik. * Su oluğu.

• MEŞREB

  Huy. Yaradılış. Adet. Ahlâk. * Gidiş. * İçmek. İçilecek yer. * Fehmetmek. * Mânevi haz ve feyz alınan yer ve yol.

• MEŞREBE

  (C: Meşârib) Maşrapa.

• MEŞREF

  İyi kılıçlar işlenir bir köyün adıdır.

• MEŞREKA

  Güneşte oturacak yer.

• MEŞRIK

  Güneş doğacak cihet. Gündoğusu. Doğu. Şark ciheti. * Şems-âbâd, güneşi bol yer. Kış vakti ısınmak için güneşe karşı oturacak yer. * Tövbe kapısının adı.

• MEŞRIK-I NUR

  Nurun kaynağı. Nurun geldiği cihet.

• MEŞRIK-I TULU'

  Işığın, nurun geldiği şark ciheti.

• MEŞRU'

  Doğru. Hak. Şeriatın kabul ettiği. Haram ve yanlış olmayan.

• MEŞRUA

  Şeriatın kabul ettiği hâl. Yapılması serbest olup, haram olmayan. Allah'ın (C.C.) kanununda müsaade edilen. Şeriatça yapılması günah olmayan.

• MEŞRUAT

  (Meşru. C.) Hak ve meşru olan şeyler. Haram ve yasak olmayan şeyler. * Şeriatla alâkalı şeyler.

• MEŞRUB

  (Şürb. den) İçilecek şey. * İçilmiş, şürbedilmiş.

• MEŞRUBAT

  İçilen şeyler. Herhangi bir içilecek şey. Şarap. ("Hamr" denen içkiye de şarap denir.)

• MEŞRUBE

  İçine yiyecek veya elbise koyup sakladıkları yer.

• MEŞRUH

  Şerh olunmuş. Anlatılmış. Açıklanmış. İzah olunmuş.

• MEŞRUHÂT

  Açıklama ve izahlar.

• MEŞRUİYYET

  Meşruluk. Meşru' olma. Kanuna, şeriata uygun bulunma. Yasak olmayış.

• MEŞRUM

  Yarılmış.

• MEŞRUT

  Şartlı. Şart ile bağlı.

• MEŞRUTA

  Bir kimseye veya bir zümreye bırakılmış, bazı şartlara bağlı oluş. * Sahibi tarafından veresesine satılmamak şartiyle bırakılmış ev vesaire.

• MEŞRUTÎ

  Bir şahıs veya millet meclisi ile idare edilen devlet sistemi.

• MEŞRUTİYYET

  Bir hükümdarın başkanlığı altında millet meclisi ile idare edilen devlet sistemi.

• MEŞŞ

  Elini bez ile silmek. * Bir şeyi aldıktan sonra yine almak. * Davarın sütünü sağıp bazısını koymak.

• MEŞŞAİYYUN

  Meşşâiler. Derslerini gezerek veren, peygamberlere uymayarak yalnız akıl ve fikir ile hakikatı bulmaya çalışan ehl-i dalâlet. Dinsizlik yolunu açanlar, sadece akla itimad eden ve vahye tâbi olmayan imânsızlar. (Bak: İşrakiyyun)

• MEŞŞAT(A)

  Tarak yapan, tarakçı. * Süsleyen, tarayan.

• MEŞT

  Baş tarama. * Tarak.

• MEŞTA

  (C.: Meşâti) (Şitâ. dan) Kış mevsiminde barınılacak yer. Kışlık otlak, kışla.