M Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

1. Anasayfa
2. Osmanlıca Sözlük
3. M Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

• MİNFAH

  (C.: Menâfih) Körük.

• MİNFAK

  Çok fazla nafaka veren.

• MİNFEHA

  Peynir mayası.

• MİNH (MİNHÜ)

  (C.: Minhüm) Ondan. (Müzekker hâli.)

• MİNHA

  (C: Minah-Menâyih) Atiyye, bahşiş.

• MİNHA

  (C.: Minhünn) Bundan, ondan. (Müennes hâli)

• MİNHAC

  Meslek. Yol. Açık ve belli yol. * f. Büyük ve işlek cadde.

• MİNHAC-I HİDAYET

  Doğru yol. Hidayet yolu.

• MİNHAC-ÜS SÜNNET

  Sünnet yolu. Sünnet caddesi. Hazret-i Peygamber'in (A.S.M.) gittiği, emrettiği şeriat yolu.

• MİNHAR

  Misafirperver. Misafir kabul edip ağırlayan.

• MİNHAS

  (C.: Menâhis) Uğursuz şey.

• MİNHAT

  (C.: Menâhit) Dülger rendesi. Taş veya tahta yontmada kullanılan âlet.

• MİN-HAYSÜ-LAYAHTESİB

  Hesab edilmedik ve umulmadık yerden veya kadar (mânasında).

• MİNHÜM

  Onlardan.

• MİNKAA

  Küçük taş çömlek.

• MİNKAB

  Delecek âlet. Ateş yakmak ve tutuşmak.

• MİNKAL

  (C: Menâkıl) Çamur teknesi.

• MİNKALE

  Geo: Yarım dâire şeklinde dereceli geometri âleti. İletki.

• MİNKAR

  (C.: Menâkir) Yırtıcı kuşların gagası. * Taşçı kalemi. Taş yontmağa mahsus kalem.

• MİNKAR-I MAHRUT

  Gagaları konik biçimde ve kuvvetli olan kuşlar. (Serçe, karga gibi)

• MİNKAR-I MEŞKUK

  Kırlangıç ve çobanaldatan gibi gagaları kısa ve çok yarık olan kuşlar.

• MİNKARÎ

  Gaga biçiminde. Gagayı andırır tarzda.

• MİNKAŞ

  (Minkaşe) Cımbız, kıskaç. * Demir kalem.

• MİNKAZ

  Uzunluğuna yarılmış, boylamasına bölünmüş.

• MİN-MA

  (Mimmâ okunur) Şey, nesne. O şeyden.

• MİNMAS

  Kıl yolacak âlet.

• MİNNET

  İyiliğe karşı duyulan şükür hissi. * Birisine iyilik etmek. * Yapılan iyilikleri sayarak başa kakmak.

• MİNNETDAR

  f. Bir iyiliğe karşı minnet duyan. Yük altında kalır gibi birisinin iyiliğine karşı mahcubiyet.

• MİNNETDARANE

  f. Minnetli olarak. Minnet eder surette.

• MİNNETDARÎ

  f. Minnetdarlık.

• MİNNETDİDE

  f. Minnet ve iyilik görmüş.

• MİNNETKEŞ

  (C.: Minnetkeşân) f. Minnet altında bulunan. Minnet çeken.

• MİNNETKEŞÂN

  (Minnetkeş. C.) Minnet altında bulunanlar, minnet çekenler.

• MİNNETŞİNÂS

  (C.: Minnetşinâsân) İyilik tanıyan. Minnet bilir.

• MİNNETŞİNÂSÎ

  f. İyilik tanıyıcılık, minnet bilirlik.

• MİNSAF

  (C: Menâsıf) Hizmetkâr, hizmetçi.

• MİNSAR (MİNSİR)

  Yardımı çok olan kimse. * Yardım edecek âlet.

• MİNSEC

  (C: Menâsic) Çulhaların bez tarağı.

• MİNSEE (MİNESSEE)

  Asâ, sopa.

• MİNSEF

  (C: Menâsif) Elek. Kalbur. Külünk.

• MİNSEGA

  (C: Menâsıg) Ekmekçilerin ekmek tozunu sildikleri nesne. * Yufka yuvarlağı.

• MİNSER

  (C: Menâsir) Yırtıcı kuşların gagası. * Taşçı kalemi. * Yüz ile ikiyüz adet arasında olan asker. * Önlerinde ne bulunur yıkıp yakıp târumar eden asker. * Otuz ile kırk arasında olan at. * Kırktan elliye veya altmışa; ve yüzden ikiyüze kadar olan at.

• MİNŞAA

  Çulha mekiği.

• MİNŞAKKA

  Yarık, çukur, oyuk.

• MİNŞAR

  (C.: Menâşir) Testere, biçki.

• MİNŞEFE

  Sünger, bez gibi su silmeğe mahsus nesne.

• MİNŞEGA

  Ot ve yem koydukları kap.

• MİNŞEL (MİNŞÂL)

  (C: Menâşil) Yemek çatalı.

• MİN-TARAFİLLAH

  Allah tarafından. Cenâb-ı Hakk'ın emriyle.

• MİNTAŞ

  (C: Menâtiş) Kıl yolacak âlet. Cımbız.