M Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

1. Anasayfa
2. Osmanlıca Sözlük
3. M Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

• MİRHAZ (MİRHÂZA)

  Gasilhâne, abdesthâne, kenif. * Çamaşır tokmağı.

• MİR'IZZA (MİR'IZÂ)

  Keçi kılının altında olan tiftik.

• MİRÎ

  Devlete âid. Devlet hazinesine mensub.

• MİR-İ KELÂM

  Güzel ve zarif konuşan.

• MİRİLU

  Uzayan harblerde ve askerin kifayetsizliği zamanlarında aylıkla toplanan askerler. Bunlar talimsiz, intizamsız oldukları için "Nefer-i âm: Bütün halkın cenge sürülmesi" hükmünde kalıyor, bir istifade te'min olunamıyordu. Yeniçeri Ocağı'nın ilgasıyla muntazam askerî teşkilât yapılınca bu türlü asker istihdamından vaz geçilmiştir. * Hükümete ait gelir menbaları yerinde de mirilu tabiri kullanılırdı.

• MİRKAK

  Oklava.

• MİRKAM

  (C.: Merâkım) Kalem.

• MİRKAT

  Merdiven. Basamak. Derece.

• MİRKEN

  (C: Merâkin) Don yıkayacak kap. * Küçük leğen.

• MİRLİVA

  Tugay kumandanı. Tuğgeneral.

• MİRMA(T)

  (C: Merâmâ) Nişan oku.

• MİRRE

  Kuvvet. * Öd. * Akıl. * Kat. * Sağlamlık.

• MİRRİD

  Müfsid, kötü ve şerir kimse.

• MİRRİH

  Uzun ok. ("Pertev oku" derler) * Yeleği olmayan ok. * Bir yıldız adı.

• MİRRİH

  Şâd, neşeli ve mesrur kimse.

• MİRSAD

  Gözetleme yeri. Rasad yeri. * Gözetleme âleti. * Suçluları gözleyip duran. * Pusu. * Suçlular için hazır bekleyen.

• MİRSAD

  (C: Merâsıd) Geniş yol.

• MİRSAD-I İBRET

  İbretle seyretme yeri.

• MİRSAD-I TEFEKKÜR

  Tefekküre sebep olan.

• MİRSAL

  (C: Merâsil) Tenbel yürüyüşlü davar. * Küçük ok.

• MİRSAT

  Gemi demiri. Lenger.

• MİRŞAH

  (Mirşaha) Süzgeç.

• MİRŞAHA

  Eyer altına konulan keçeyi davardan almak.

• MİRŞEKA

  (C: Merâşik) Terzi yüksüğü.

• MİRŞEM

  Ekmek tozunu silecek tüy süpürge.

• MİRT

  (C: Mürât) Yünden veya haz denilen kumaştan elbise. * Kadınların, esvapları üstüne giydikleri elbise.

• MİRTAC

  Yarış atlarının beşincisi.

• MİRTAC

  Kapı kilidi. * Dar yol.

• MİRTAL (MİRTALE)

  Bulaşmak.

• MİRTAZ

  Dinin yasaklarından sakınan kimse.

• MİRVAHA

  (C.: Merâvih) (Rih. den) Yelpaze.

• MİRVAHA CÜNBÂN

  f. Yelpaze sallıyan.

• MİRVED

  (C.: Merâvid) Milve makara ortasındaki demir, mihver.

• MİRYE

  Şek, şüphe. * Münazara. Cedel. (Bak: Temâri)

• MİRZA

  Reis. Bey. * Büyük kimselerin çocuğu. Beyzâde. * Bazı İslâm topluluğunda iyi sülâleden olanlara, şehzâdelere, seyyidlere verilen ünvân olmakla beraber, bugün bir isim olarak çokca kullanılmaktadır.

• MİRZAB

  (C: Merâzib) Ululuk. * Uzun ve büyük gemi.

• MİRZAH

  Üzüm çubuğunu yerden kaldırıp bağlayıp sardıkları ağaç.

• MİRZAH

  (C: Merâzıh) Çekirdek ve ona benzer şeyleri dövüp ezdikleri taş.

• MİRZAZ

  Havan eli.

• MİRZEBE

  (C: Merâzib) Tokmak.

• MİS

  f. Bakır.

• MİS'

  Şimal yeli, kuzey rüzgârı.

• MİS'AB

  (C: Mesâib) Değirmen oluğu. * Havuz oluğu.

• MİSAFİR

  Seferde olan. (Bak: Müsafir-Mukim)

• MİSAHA

  Ölçmek, miktarını bilmek.

• MİSAK

  Sürme, gütme, sevketme. * Havada uçarken kanadını birbirine vurup uçan güvercin.

• MİSAK

  Anlaşma. Sözleşme. Yeminleşme. Verilen söz.

• MİSAL

  Bir şeyin benzer hali. Benzer. Örnek. * Düş. Rüya. * Ahlâk ve âdâbla ilgili kıssa ve hikâye. * Bir şeyin örneği ve sıfatı. Kısas. * Gr: İlk harfi harf-i illet olan (yani; elif, vav veyahut da yâ olan) fiil veya kelime.

• MİSAL-İ VAVÎ

  İlk harfi "vav" olan kelime.

• MİSAL-İ YAYÎ

  İlk harfi "ye" olan kelime.