N Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

1. Anasayfa
2. Osmanlıca Sözlük
3. N Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

• NEAYİM

  Menazil-i kamerden dört nurlu yıldızın adı.

• NE'B

  (C: Niyeb) Sâfi nesne. * Yaşlı dişi deve.

• NEB'

  Suyun çıkıp akması. * Bir ağaç cinsidir ve yay yaparlar, budaklarından da ok yapılır.

• NEB'

  Gizli ses.

• NEB'A

  Yay yapacak yer.

• NEBA'

  Kaynak olmak, pınardan su çıkarmak, su akması. * Akçaağaç.

• NEBAA

  Oturacak yer, kıç, mak'at.

• NEBAC

  Sesi yüksek olan.

• NEBAGAT

  Meydana çıkma.

• NEBAH

  (Nibâh-Nübâh) Köpek havlaması. * Yılan seslenişi. * Keçi ve geyik inleyişi.

• NEBAHE(T)

  (Nebahat) şeref, şan, onur, itibar. * şan, şeref ve itibar sâhibi.

• NEBAİL

  (Nebile. C.) Yüceler, ulular, yüksekler.

• NEBAİR

  (Nebire. C.) Torunlar.

• NEBALE(T)

  Zekâ, fazilet ve neciblik sâhibi olmak. * Büyüklük, azamet. * İyi olmak. * Cömertlik, elaçıklık. * Okçu, ok yapıp satan. Okçuluk.

• NEBAT

  (C: Nebatât) Topraktan yetişen, biten her çeşit şey. Bitki. * Yemen diyarında bir kabile adı.

• NEBAT

  Acem fellahlarından bir kabile.

• NEBATÂT

  (Nebât. C.) Nebâtlar, bitkiler.

• NEBATÎ

  Nebat cinsinden, nebata mensup ve nebata ait, yerden biten cinsinden olan.

• NEBATİYYUN

  Botanik bilginleri, botanik âlimleri.

• NEBBAC

  Sesi sert olan.

• NEBBAH

  Havlayıcı.

• NEBBAL

  Ok yapıp satan kimse. Okçu.

• NEBBAR

  Fasih dilli, güzel konuşan adam.

• NEBBAŞ

  Mezar soyucu, kefen soyucu.

• NE'BE

  (C: Nâibat) Musibet, belâ.

• NEBE'

  Haber. (Peygam)

• NEBE' SURESİ

  Kur'an-ı Kerim'de 78. Suredir. Amme Suresi de denir.

• NEBEAN

  Kaynayıp yerden çıkmak. Pınar suyunun çıkışı. Fışkırmak.(Demek ki şu enharın nebeanları, âdi ve tabiî ve tesadüfî bir iş değildir. Belki pek hârika bir surette Fâtır-ı Zülcelâl onları sırf hazine-i gaybdan akıttırıyor. S.)

• NEBE'-AVER

  f. Haber getiren.

• NEBEHRECE

  Geçmez bakırlı para. Sahte akçe. * Her nesnenin kötüsü.

• NEBEKE

  (C: Nübük-Nebâk) Tepe.

• NEBERD

  f. Muhârebe, savaş, harb, ceng.

• NEBERD-AZMÂ

  f. Çok muhârebelerde bulunmuş tecrübeli kimse.

• NEBERDE

  f. Savaşçı, muhârib.

• NEBERDGÂH

  f. Savaş yeri, muharebe sahası.

• NEBERD-PİŞE

  f. Harb etmeyi sanat edinmiş kimse. Savaşçı.

• NEBEVÎ

  Nebiye ait. Peygambere dâir. Peygamberle alâkalı.

• NEBEZ

  (C: Enbâz) Lâkab.

• NEBG

  Un öğütülürken tozan un. * Görünmek, zâhir olmak.

• NEBH

  Bir şeyi tenbih etmek, unuttuğunu hatırlatmak. * Ansızın bulunan. Yitik. * Ansızın yitirmek. * Uykudan uyanmak. * Şerefli olmak. * Meşhur olmak, ün salmak.

• NEBH

  Köpeğin ürüyüp uluması.

• NEBH

  (C: Nevâbih) Kabarcık. * Toprak.

• NEBHA

  Yüksek, beyaz yer.

• NEBİ

  Haber getiren. Peygamber. Yeni bir kitap ve şeriatla gelmeyip kendinden evvelki Resülün getirdiği kitap ve şeriatı devam ettiren Peygamber. (Bak: Resül)

• NEBİB

  (C: Enbüb) Boğum, kamış boğumu.

• NEBİH

  İt avazı, köpek uluması.

• NEBİH

  (Nebihe) Namlı, şanlı şerefli.

• NEBİK

  (C: Nebâyık) Sedir ağacının yemişi.

• NEBİL

  (Nebile) Akıllı, anlayışlı, zekâ sahibi. * Yüksek meziyet sahibi. Güzel huylu. * Bilgili ve faziletli kimse.

• NEBİLE

  Büyük, iri. (Bak: Nebil)