R Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

1. Anasayfa
2. Osmanlıca Sözlük
3. R Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

• RİKÂB

  Özengi. * Büyük bir kimsenin huzuru, önü, makamı.

• RİKÂBDAR

  Padişahların atla bir yere gidişleri sırasında özengiyi tutmak suretiyle ata binip inmelerine yardım eden kişi.

• RİKÂBÎ

  Binici, binen.

• RİKASE

  Davar bağlanan yer.

• RİKAZ

  Yer altında bulunan madenler. * Câhiliyet zamanından kalmış gömülü mal.

• RİKBE

  (C.: Rikeb-Rekebât) Diz. (Diz, insanın ayaklarında olur; dört ayaklının ön ayaklarında olur.)

• RİKK

  (C.: Rikâk-Rekâik) Yağmur çisintisi.

• RİKK

  Kulluk, ubudiyet. * Ist: Esir olmuş, hürriyetini kaybetmiş olan ehl-i harb. * Yufka, yumuşak nesne.

• RİKKAT

  Acıma, incelik, yufka yüreklilik. Yumuşaklık.

• RİKKAT-ÂMİZ

  Acıma veren, kalbe hüzün verecek olan, acındıran.

• RİKKAT-ÂVER

  f. Acıma ve merhamet uyandıran.

• RİKKAT-ENGİZ

  f. Acıklı.

• RİKKAT-İ CİNSİYE

  Cinsi şefkat. İnsanın kendi cinsinden olana acıması.

• RİKKAT-İ KALB

  Kalb rikkati, kalb yufkalığı.

• RİKKAT-YÂB

  f. Acıyan, merhamet eden.

• RİKS

  Adam topluluğu. * Pis, necis.

• RİKZ

  Gizli söz.

• RİM

  (C.: Arâyim) Beyaz geyik.

• RİM

  f. İrin.

• RİMA

  Atmak. * Atışmak. * Bırakmak.

• RİMAH

  (Rumh. C.) Mızraklar, kargılar, süngüler.

• RİMAHA (REMUH)

  Tepici davar, tepen davar.

• RİMAHAT

  Mızrakçılık sanatı.

• RİMAK

  Nifak, ayrılık. * Darlık.

• RİMAL

  (Reml. C.) Kumlar.

• Rİ'MAM

  Sevmek.

• RİMAN

  Eğilip meyletmek.

• RİMAYET

  Ok, gülle, kurşun gibi şeyleri atmada mâhir olma. Atıcılık.

• RİMDİDA'

  Gül.

• RİME

  f. Çapak.

• RİME-İ ÇEŞM

  Göz çapağı.

• RİMM

  (Rimme) Çürümüş kemik. Kemik çürümesi. * Yer. * Çok mal.

• RİMME

  (C.: Rimem-Rimâm) Çürümüş kemik.

• RİMNAK

  f. Murdar, pis. * İrinli.

• RİMS

  Devenin yediği otlardan ekşi cins bir ot. * Islah etmek, düzeltmek.

• RİND

  f. Kalender. Aldırışsız, dünya işlerini hoş gören. * Laübali meşreb feylesof. * Bâtını irfan ile müzeyyen olduğu halde zâhiri sâde görünen hakîm. Dış görünüşü laübali olduğu halde, aslında kâmil olan kimse.

• RİNDÂN

  f. Kalenderlik. * Rindler.

• RİNDÎ

  f. Kalenderlik, rindlik, aldırışsızlık.

• RİR

  Fâsid, bozuk, yaramaz.

• RİS

  f. Öfke, gazab, gayz.

• RİSAİL

  (Bak: Resail)

• RİSALE

  Mektub. * Bir ilme dair yazılmış küçük kitap. * Haber göndermek. * Elçinin götürdüğü mektub, name. * Fık: Bir kimsenin sözünü veya emrini başka birisine tebliğ etmek.

• RİSALE-İ NUR

  f. Nurun Risalesi. Kur'an'dan alınan âyetlerin tefsiri ile tahkikî iman dersi veren kitap. Büyük mücahid Bediüzzaman Hazretlerinin eserleri.(Risale-i Nur'un vazifesi:... Hayat-ı ebediyeyi mahveden ve hayat-ı dünyeviyeyi de dehşetli bir zehire çeviren küfr-ü mutlaka karşı, imanî olan hakikatlarla, gayet kat'i ve en mütemerrid zındık feylesofları dahi imana getiren kuvvetli bürhanlarla Kur'ana hizmet etmektir. Ş.)

• RİSALET

  Birisini bir vazife ile bir yere göndermek. * Peygamberlik. Büyük kitapla gelen peygamberlik. * Elçilik.

• RİSALET-PENAH

  Risaletin kendine istinad ettiği Hazret-i Muhammed (A.S.M.). (Risalet-meab da denir)

• RİSALET-ÜN NUR

  Risale-i Nur tabirinin Arapçası. (Bak: Risale-i Nur)

• RİSAR

  (C.: Ravâsır) Reçel. * Turşu.

• RİSDE

  İnsan cemaatı, insan topluluğu.

• RİSE

  Miras yemek.

• RİSL

  Vakar, ciddiyet, sekinet. * Sabır.