S Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

1. Anasayfa
2. Osmanlıca Sözlük
3. S Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

• SABBAG

  Boyayan, boyacı. * Deri altındaki boyalı madde.

• SABBAR

  Çok sabırlı, sabur. (Bak: Sabr)

• SABBARE

  Soğukluk.

• SABBUR

  Katı, şiddetli, şedid.

• SABEB

  (C.: Asbâb) Çukur yer, iniş yer.

• SA'BER

  Sedir gibi bir ağaç.

• SABG

  Boyama. Boyanma.

• SABGA'

  Kuyruğunun ucu beyaz olan koyun.

• SABHİD

  Bey, emir.

• SÂBIK(A)

  Geçmiş. Önceki. * Zamanca veya rütbece ileride olan. * Eskiden işlenmiş suç.

• SÂBIKA-İ MÜKERRERE

  Birden fazla suç işleme.

• SÂBIKAN

  Bundan önce, evvelce.

• SÂBIKÎN-I İSLÂM

  En evvel müslüman olan sahabeler. (Bak: Ashab-ı Suffa, Saff-ı evvel)

• SÂBIK-UL BEYÂN

  Yukarıda söylenillmiş, zikri geçmiş.

• SÂBIKÛN (SÂBIKÎN )

  (Sâbık. C.) Sâbıklar. Öncekiler. Geçmişler.

• SABIRSÛZ

  f. Sabrı yakan, sabırsızlık veren.

• SABIR-ŞİKEN

  f. Sabrı kıran, sabrı bozan.

• SABİ

  Henüz süt emen çocuk. * Büluğ çağına gelmemiş olan çocuk. * Üç yaşını tamamlamayan erkek çocuk.

• SABİ'

  Yavru sesi. * Fil, hınzır ve fâre sesi.

• SÂBİ'

  (Sabi'a) Yedi, yedinci.

• SÂBİAN

  Yedinci olarak.

• SÂBİ'AŞER

  Onyedinci.

• SABİB

  Susam yaprağının suyu. * Kına yaprağının suyu.

• SÂBİG

  (Sâbiga) Tam. Tafsilâtlı. Uzun. Bol.

• SABİH

  (Sabiha) Güzel, latif, şirin.

• SÂBİH

  Yüzen, yüzücü.

• SABİHA

  Fecir vakti.

• SÂBİHA

  (C.: Sâbihât) Gemi. * Yüzen.

• SÂBİHÂT

  Yüzücü olanlar, yüzenler. Gemiler. * Ehl-i imânın ruhları. * Yıldızlar.

• SABİÎ

  İtaattan ayrılmakla bâtıla meyleden. * Yıldıza tapan sapkınlar veya yıldıza tapan ehl-i dalâlet kimselerden olanlar.

• SABİÎN

  (Sâbiî. C.) (Aslı: Sâbiiyyun) Yıldıza tapanlar. Sapıklardan olanlar.

• SABİKÎN

  (Bak: Sâbıkûn)

• SABİL

  Gezkere denilen nesne. (Onunla ters, balçık ve gayri ne olursa taşırlar). * Yolcu kimse.

• SABİR

  Altın ismi.

• SABİR

  (C.: Sıber) Kefil. * Yağmursuz beyaz bulut.

• SABİR(E)

  Tahammül eden, sabreden, bekleyen. Zorluğa karşı göğüs geren, hâlinden şikâyet etmeyip acı ve sızıya katlanan. Belâ ve musibete karşı şikâyet etmeyip Allah'a (C.C.) şükreden.

• SABİRÎ

  Bir çeşit ince giyim eşyası. * Bir cins hurma.

• SABİRÎN (SÂBİRÛN)

  Sabredenler. (Bak: Sabr)

• SABİT

  Duran, yerinde durup hareket etmeyen. * Doğruluğu isbat edilmiş olan.

• SABİTE

  Yerinde durur gibi olan yıldız. * Yerinde durup hareket etmeyen herhangi bir şey. (Seyyare'nin zıddı)

• SABİT-KADEM

  Mizacı oynak olmayıp işine ve sözünde kararlı olan, yerinde direnen. Sözünde duran.

• SABİYY

  (C.: Sıbye-Sıbyan) Oğlan. * Meyl ve muhabbet eden kimse.

• SABİYYE

  Büluğa ermemiş veya memeden kesilmemiş kız çocuk.

• SABN

  Men'etmek, engel olmak.

• SABR (SABIR)

  Acıya ve zorluğa katlanmak. * Bir musibet ve belâya uğrayanın telâş ve feryad etmeyip sonunu bekleyip tahammül ile katlanması. * Muharebede şecaat gösterme. * Bir kimseyi bir şeyden alıkoymak. * Öğrendiği bir şeyi başkasının da öğrenmesi için tâkat getirmek.(Cenab-ı Hak, Hakîm ismi muktezası olarak, vücud-u eşyada bir merdivenin basamakları gibi bir tertib vaz'etmiş. Sabırsız adam teenni ile hareket etmediği için, basamakları; ya atlar düşer veya noksan bırakır; maksud damına çıkamaz. Onun için hırs mahrumiyete sebebdir. Sabır ise müşkilâtın anahtarıdır... Cenab-ı Hakk'ın inayet ve tevfiki, sabırlı adamlarla beraberdir. Çünkü sabır üçtür. Biri: Masiyetten kendini çekip sabretmektir, şu sabır takvadır... İkincisi: Musibetlere karşı sabırdır ki, tevekkül ve teslimdir... Üçüncü sabır: İbadet üzerine sabırdır ki, şu sabır onu makam-ı mahbubiyete kadar çıkarıyor. En büyük makam olan ubudiyet-i kâmile cânibine sevkediyor. M.)

• SABR-I CEMİL

  Allah'tan gelen bir acıya sabretme. Şükrederek sabır.

• SABR-I EYYÜB

  Eyyüb'ün (A.S.) dillere destan olan sabrı.

• SABSAB

  Irak, uzak, baid.

• SABSABA

  Dövmek. * Ateş etmek. * Kahramanlık göstermek, bahadırlık etmek. * Çok inceltmek.

• SABUR

  f. Çok sabır gösteren, çok sabreden.