S Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

1. Anasayfa
2. Osmanlıca Sözlük
3. S Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

• SEBİBE

  (C.: Sebâib) Atın alın kılı, yele ve kuyruğu. * İnce keten bezi parçası.

• SEBİC(E)

  Yatık veya sekik adı verilen, ağzı dar şarap testisi. * Gecelik.

• SEBİD

  Başa yağ sürmeyi terketmek.

• SEBİH

  Kuş yeleğinin kopup düşeni. * Pamuk ve yün atıldıktan sonra dürüp eğirmek için koydukları bez parçası.

• SEBİHA

  Gecelik. Geceleyin giyilen elbise.

• SEBİKE

  Eritilerek kalıba dökülmüş şey, külçe. Kalıba dökülmüş altın veya gümüş. * Hafif, küçük.

• SEBİKE-İ HAK

  Hak külçesi. * Mc: İşlenmemiş külçe halindeki altın kıymetinin zâhiren görünmemesi gibi; hakkın bâtıl ile mücadelesinin olmadığı zamanda, hakkın kıymet ve lüzumu derecesinin bir cihette bilinememesi.

• SEBİKE-İ ZEHEBİYE

  Altun külçesi.

• SEBİL

  Açık ve büyük yol. Büyük cadde. * Allah rızası için su dağıtılan yer.

• SEBİLHANE

  f. Sebil olarak su dağıtılan yer.

• SEBİLULLAH

  Allah (C.C.) yolu. Karşılıksız. Allah rızası.

• SEBİN

  Bir dağın adı.

• SEB'ÎN

  Yetmiş.

• SEB'ÎNE MERRE

  Yetmiş defa.

• SEBİR

  Suret. * Renk. * Asıl. * Heyet.

• SEBİR

  Mekke civarında bir dağın adıdır.(Resul-i Ekrem (A.S.M.), Mekke'den hicret ettiği ve küffarlar takibe çıktıkları vakit, Sebir namındaki dağa çıktılar. Sebir dedi: "Yâ Resulallah, benden ininiz! Korkarım, benim üstümde sizi vururlarsa Allah beni tâzib eder. Onun için korkarım." Cebel-i Hira çağırdı: "Yâ Resulallah ileyye: Bana gel". Bu sır içindir ki ehl-i kalb Sebir'de havf ve Hira'da da emniyeti hissederler. Bu misalden anlaşılır ki: O koca dağlar birer müstakil abddir, müsebbihdir ve vazifedardırlar. Peygambe'ri (A.S.M.) tanır ve severler, başıboş değillerdir. M.)

• SEBİT

  Aklın sabit olması, aklın durması.

• SEBK

  Bir şeyi eritme. Kalıba dökme. * Edb: İbarenin tarz ve terkibi.

• SEBK

  İleri geçme, ilerleme. Öne göçme. * Vâki olma. * Koşuda kazanan hayvan.

• SEBKAT

  Geçmek, ilerlemek.

• SEBK-İ MEFSUL

  Edb: Ayrı ayrı, kesik kesik yazma tarzı.

• SEBK-İ MEVSUL

  Edb: Cümleleri bağlayarak birleştirme tarzı.

• SEBK-İ MÜREKKEB

  Edb: Hem kısa, hem uzun ifâde tarzı.

• SEBLA'

  Uzun kirpikli göz.

• SEBLET

  (C.: Sibâl) Bıyık.

• SEBR

  Men'etmek, engel olmak. * Helâk etmek. * Hapsetmek.

• SEBR

  Denemek, imtihan. * Yara, kuyu vesâirenin derinliğini anlamak için yoklamak.

• SEBR VE TAKSİM

  Mantıkta bir isbatlama tarzı ve usulüdür. Bu iki kelime beraber kullanıldığı gibi, "delil-i taksim, delil-i münkasım" gibi tâbirlerle de söylenir. Bu isbatlamada bir şeyin aslında bulunan vasıflar, illet olmaktan birer birer ibtal edildikten sonra, tam illet olmaya elverişli olan tesbit edilir. (Lât: Residu: Arkada kalan, bâkiye.) Taksim: Man: Bir bütünü hariçte hiç artmamak şartıyla bölmek.

• SEBRE

  (C.: Seberât) Pek soğuk olan erken vakit.

• SEBSEB

  (C.: Sebâsib) Issız büyük çöl. * Kâfirlerin bayramı.

• SEBT

  Yazma, deftere geçirme, bir yere kaydetme.

• SEBT

  (C.: Esbât-Sübut-Esbüt) Rahat etmek. * Boyun vurmak. * Saç sarkıtmak. Bir çeşit deve yürüyüşü. * Cumartesi günü. * Şaşırmak, hayrette kalmak. * Çok zeki, dâhiye. * Başı tıraş etmek.

• SEBTANE

  Tüfek.

• SEBTEL

  Satıl adı verilen kab. (At bakıcıları onunla davara su verirler.) * Susak. (Pınarlarda su içilir.)

• SEBTEL

  Ot tohumundan bir tohum.

• SEBTEL

  Çürük yumurta.

• SEBT-İ DEFTER

  Deftere geçirme, deftere yazma.

• SEBU

  f. Testi.

• SEBU'

  (C.: Sebâ') Yırtıcı hayvan. Canavar.

• SEBUÇE

  f. Küçük testi. * Küçük kap.

• SEBUH

  (Sibh. den) Yüzgeç.

• SEBUHA

  Mekke şehri.

• SEBUİYE

  Yırtıcıya mensub, canavarlıkla ilgili.

• SEBUİYET

  Yırtıcılık, parçalayıcılık. Yırtıcı hayvanın fıtri hassası.

• SEB'ÛN

  (Bak: Seb'în)

• SEBÜK

  f. Hafif. Ağırbaşlılığı ve ağırlığı olmayan.

• SEBÜKBÂR

  f. Yükü hafif. Ağırlıksız, eşyası az olan. * Derdi, düşüncesi olmayan.

• SEBÜK-ENDİŞ

  f. Derin düşünmeyen, sathi düşünen.

• SEBÜKHÎZ

  f. Çabuk kalkan, hareket eden.

• SEBÜKÎ

  f. Hafiflik.