S Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

1. Anasayfa
2. Osmanlıca Sözlük
3. S Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

• SED-İ RÂH

  Yol kapayan, yola mâni olan.

• SEDİD

  Doğru. Yanlış ve yalan olmayan. * Müstakil. * Muhkem. Metin.

• SEDİF

  Deve hörgücü. * Her canlının sırtı.

• SEDİL

  (C.: Sedâil) Askı. Perde. Örtü. Zar.

• SEDİN

  Semiz, besili, etli ve cüsseli kimse.

• SEDİR

  Köşk. * Nehir. * Karyola. * Odanın baş köşesine konulan döşenmiş kerevet.

• SEDK

  Lâzım olmak, icab etmek, lüzum.

• SEDL

  İrsal etmek, göndermek, yollamak.

• SEDM

  Dik fışkıran su.

• SEDN

  Vücut organlarının anormal biçimde gelişmesi.

• SEDN

  Tapınak. * Puthane.

• SEDR

  Tenbel olmak. * İrsal, gönderme. * Gözü hareket ettirmek.

• SEDUM

  Peygamber Lut Aleyhisselâm'ın kavminin şehri.

• SEDV

  El uzatmak.

• SEDY

  Meme.

• SEDYA'

  Büyük memeli kadın.

• SEELE

  (Sâil. C.) Dilenciler.

• SEF'

  Alâmet. İşaret. * Yandırmak. * Kara etmek. * Çekmek.

• SEFA'

  Buğday başının kılçığı. * Orak. * Kuyu içinden çıkan toprak.

• SEFAHET

  (Sefeh) Zevk ve eğlenceye ve yasak şeylere düşkünlük. Akılsızlık edip lüzumsuz yere, sonunu düşünmeden, hazz-ı nefs için masraf etmek.

• SEFAİN

  (Sefine. C.) Gemiler.

• SEFAİN-İ HARBİYE

  Harp gemileri.

• SEFAKA

  Katılık. * Sıklık.

• SEFALET

  Fakirlik, yoksulluk. Fakirlikten gelen sıkıntı. Sefillik.

• SEFARE

  Süprüntü. * Islah etmek, düzeltmek.

• SEFARET

  Sefirlik, elçilik.

• SEFARETHANE

  f. Sefirlik, elçilik. Elçilik konağı.

• SEFARİC

  (Sefercel. C.) Ayvalar.

• SEFASİF

  (Sefsâf. C.) Yerden toz kaldırarak esen rüzgârlar.

• SEFAT

  (C.: Esfât) Sele, sepet. * Ağaç veya balık pulu.

• SEFE

  Kepek.

• SEFEH

  Akılsızlık.

• SEFELE

  (Sâfil. C.) Alçak kimseler. Aşağı kimseler. Alçaklar.

• SEFEN

  Nasır. * Sertlik, katılık, huşunet.

• SEFENC

  Yeyni, hafif.

• SEFER

  Yolculuk. * Muharebe. Harb. Muharebeye hazır bulunma hali. * Def'a, kerre. * Fık: Muayyen bir mesafeye gitmek. (Bak: Mukim)

• SEFER

  (Safer) Arabi ayların ikincisinin ismi.

• SEFERBER

  f. Harbe hazırlık hali. * Sefere hazırlık içinde olan asker ve bu askerin durumu.

• SEFERCEL

  (C.: Sefâric) Ayva.

• SEFERE

  Yazıcılar.

• SEFERGÜZİN

  f. Yolculuk yapan, seyahat eden.

• SEFERÎ

  Seferde olma hali. Harbe ait, muharebe ile alâkalı. * Namazı kısaltmak veya oruç tutmak gibi sefere ait bir hâlde bulunmak. Fık: Ortalama 90 km. lik bir mesafeyi veya daha fazlasını giden seferi (müsafir) sayılır. Zıddı mukimdir. (Bak: Mukim)

• SEFF

  Dokumak. * Yapmak. * Ahzetmek, almak. * Toz haline getirilmiş ilâç. * İlâcı toz haline getirme.

• SEFFAH

  Cömert, eliaçık, civanmerd. * Güzel konuşan, hatip. * Kan dökücü, gaddar.

• SEFFAK

  (Sefk. den) Kan döken, kan dökücü.

• SEFFUD

  (C.: Sefafid) Kebap pişirilen demir.

• SEFH

  (C.: Süfuh) Dağ eteği. * Su dökmek. * Kan dökmek.

• SEFİ'

  Şiddetle tutup çekme.

• SEFİD

  (Sepid) f. Ak, beyaz.

• SEFİDÎ

  Beyazlık, aklık.