S Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

1. Anasayfa
2. Osmanlıca Sözlük
3. S Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

• SİMAM

  (Semm. C.) Zehirler.

• SİMAN

  (Semin. C.) Semizler, besililer, yağlılar.

• SİMAR

  (Semere. C.) Meyveler, yemişler. * Mc: Faydalar.

• SİMAT

  Damga, iz. Nişan, alâmet.

• SİMAT

  (C.: Sümut) Sofra. Yemek masası. * Yemek. * Ziyâfet.

• SİMATOĞRAF

  (Bak: Sinematoğraf)

• SİMAVÎ

  Çehreye ait, yüz şekline dair. * Simavlı.

• SİME

  (C.: Simât) Damga, alâmet, nişan.

• SİMEN

  Semizlik, yağlılık, besililik. (Bak: Semen)

• SİMENDUD

  (Sim-endud) f. Gümüş kaplı. Gümüş yaldızlı.

• SİMER (SEMER)

  (C.: Esmâr) Kıssa, hikâye. * Akşamdan sonra olan.

• SİMİN

  f. Gümüşten. * Gümüş gibi, gümüşe benzer.

• SİMİN-TEN

  f. Gümüş tenli. Gümüş gibi beyaz ve parlak vücutlu.

• SİMK

  Yüce olmak, yükselmek.

• SİMM (SEMM-SÜMM)

  (C.: Simâm-Sümum) Küçük dar delik. * İğne deliği. * Ağu, zehir. *Kast. * Düzeltme, ıslah. * Set.

• SİMMÎ

  (C.: Esmiyâ) Adaş, isimleri aynı olan kişilerin herbiri.

• SİMN

  (Simâne) : Semizlik, yağlılık, besililik, şişmanlık.

• SİMSAR

  (C.: Semâsire) Komisyoncu, tellâl, aracı.

• SİMSİM

  Susam.

• SİMT

  (C.: Sümut) Boncuk veya inci dizilmiş iplik.

• SİM-TEN

  f. Gümüş tenli.

• SİMURGA

  Kanatlı ve çok büyük hayvan olup eski devirlerde yaşadığı rivâyet edilir. (Bak: Anka)

• SİMYA

  Nişan, işâret, alâmet.

• SİMYA

  (Fr: Alşimi) Kim: Adi madenleri altın madenine çevirmek gayesini güden bir çalışma. Bu çalışma bir takım maddelerin bulunmasına sebep olduğu için kimya ilminin ilerlemesine hizmeti dokunmuştur.

• SİMYAN

  (Simân) (Süryanice) Hak.

• SÎN

  Çin. * Kirli olan ve kokan deve yünü.

• SİNA

  İki kere iâde olunan nesne.

• SİNA

  Musâ Peygamberin (A.S.) Allah (C.C.) kelâmına nâil olduğu, Süveyş ile Akabe Körfezi arasındaki bir yer ve bir dağ ismi. Cebel-i Musa veya Tur-u Sinâ da denir. * İbn-i Sinâ'nın ceddinin ismi. (Bak: İbn-i Sinâ)

• SİNA'

  Deve ayağına bağladıkları ip.

• SİNAD

  Muhkem, dayanıklı, kuvvetli dişi deve. * Yüce. * Yüce yer, yüksek yer.

• SİNAN

  (C.: Esinne) Mızrak, süngü.

• SİNAN-İ ÜMMİ

  (Vefatı: Hi: 1075) Halveti Tarikatı Yiğitbaşı kolu ileri gelenlerinden olup Kutb-ül Meâni adında Türkçe mensur bir eseri ile matbu ve müretteb bir divanı vardır. Muhammed Sinan-ı Ümmi, Konya vilâyeti dahilinde Elmalı'dan olup orada dâr-ı bekaya hicret etmiştir. (R. Aleyh) (Osmanlı Müellifleri sh: 187)

• SİNAYE

  Yünden ve kıldan yapılan ip.

• SİNDAN

  Örs.

• SİNDİBAN

  Pelit ağacı.

• SİNE

  f. Göğüs. Sadır. Kalb.

• SİNE

  An. Bir lahzacık. * İki ağızlı balta.

• SİNE

  Uyuklama, uykuya dalma başlangıcı. Uyku ile uyanıklık arası. (O anda insan, sesi duyduğu halde anlamaz.)

• SİNE-BEND

  f. Göğüs bağı, sütyen.

• SİNE-ÇÂK

  Göğsü, yüreği yaralı.

• SİNE-GÂH

  f. Göğüs.

• SİNEMATOĞRAF

  Fr. Hareket yazmak demek olup kısaltılmış şekliyle sinema demektir.

• SİNEPÜRYAN

  (Sinebiryan) Kalbi yanmış, sinebiryan olmuş, çok hasret çekmiş.

• SİNESAF

  f. Sarılıp kucaklaşmış.

• SİNESUZ

  f. Yürek yakan.

• SİNET

  Uyuklamak.

• SİNH

  (C.: Esnâh-Sünuh) Diş çukuru, diş yuvası.

• SİNH

  (C.: Esnâh) Her nesnenin aslı ve kökü.

• SİNİ

  f. Büyük tepsi, sini.

• SİNİMMAR

  Ay, kamer. * Gece uyumayan erkek. * Harami. * Tar: Rum milletinden bir üstâdın adıdır. Numan bin Münzir için Hira'da bir köşk yapmıştı. Bunun bir eşini daha kimseye yapmasın diye Numan bin Münzir o köşkün üstünden attırıp öldürdü. (Ahter-i Kebir'den)