S Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

1. Anasayfa
2. Osmanlıca Sözlük
3. S Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

• SAHAVET

  Cömertlik, el açıklığı, muhtaç olanlara çok ihsan etmek.(İhsan ihsandır. Eğer nev'e olsa; veya muhtaca ve fakire olsa, sahavet o vakit tam sahavettir. Eğer, millet için olsa, yahut milleti tazammun eden bir ferde olsa güzeldir. Şayet muhtaç olmayan şahsa olsa, şahsı tenbel eder, çingeneliğe alıştırır. Elhâsıl, millet bâkidir, fert fâni. Münazarât)

• SAHAVETKÂR

  f. Eli açık, cömert olan. Herkese ihsan eden.

• SAHB

  (Sâhib. C.) Yakın dostlar. Sâhipler.

• SAHB

  (Sahab) Figan, seslerin birbirine karışması, gürültü, patırtı.

• SAHB(ET)

  Şarabın kırmızı olması. * Saç kılının kırmızıya yakın olması.

• SAHC

  Bağırsağın yaş olup cerahat vermesi. * Kaşımak. * Tırmalamak.

• SAHE

  İnce ve zayıf deve.

• SAHF

  Süngü demirinin keskin olması. * Soymak. * Yüzmek.

• SAHFE

  (C.: Sıhâf) Küçük çanak.

• SAHFE

  Arka derisine yapışan yağ.

• SAHFE

  Zayıf akıllılık ve az fikirlilik.

• SAHH

  şiddetinden kulaklar tutulan çığlık. * Sağlam bir şeyle vurmak. * Cemetmek, toplamak.

• SAHH

  (Sıhhat. den) Eskiden resmi yazılara konulan ve "doğrudur, yanlışsızdır" mânasına gelen bir işâretti.

• SAHHA

  Kulakları sağır eden şiddetli bağırış ve çığlık.

• SAHHAB

  Gürültücü, patırtıcı.

• SAHHAF

  (Sahf. dan) Eski kitap alıp satan kimse.

• SAHHAKA

  Sevici kadın.

• SAHIB

  Yoldaş, yol arkadaşı. *Gözcü. (C.: Sıhab-suhban) (Sahıb'in C: Sahb Sahb'ın C: Eshab-Eshab'ın C: (Esâhıb))

• SAHIRE

  (C.: Savahır) Topraktan yapılmış bir kap.

• SAHIT

  Dargın, kırgın.

• SAHİ

  Cömert, eli açık, herkese iyilik etmek isteyen.

• SAHİ

  (Sehv. den) Hata işleyen.

• SÂHİB

  (Sohbet. den) Sohbet edilen kimse. * Bir şeyi koruyan ve ona mâlik olan. * Bir iş yapmış olan. * Bir vasfı olan.

• SÂHİBAT

  (Sâhibe. C.) Kadın sâhibler.

• SÂHİBE

  (Müe.) Bir şeyin sahib ve mâliki olan kadın.

• SÂHİBE-İ CEMÂL

  Güzellik sahibi kadın. Güzelliği olan kadın.

• SÂHİBE-İ HÂNE

  Ev sahibi kadın.

• SÂHİBET-ÜL BEYT

  Ev sâhibesi. * Kadın ev sâhibi.

• SAHİB-FIRAŞ

  f. Hasta. Yatağa düşmüş.

• SAHİB-HURUC

  f. Ayaklanmış, isyân etmiş, âsi. Ayaklanıp isyân ederek idâreyi ele geçirmiş kimse.

• SÂHİB-İ ARZ

  Devleti temsil eden zât.

• SÂHİB-İ HÂNE

  Ev sâhibi. Sahib-ül beyt.

• SÂHİB-İ HAYRÂT

  Câmi, yol, çeşme vs. gibi hayırlı işler yapıp bırakmış kimse. Hayrat sâhibi.

• SÂHİB-İ HURUC

  f. İsyan edip ayaklanarak idareyi ele geçirmiş olan kimse. * Büyük kahraman. * Şarktan zuhuru beklenen mehdi.

• SÂHİB-İ İMTİYAZ

  İmtiyaz sahibi.

• SÂHİB-İ KEMÂL

  Kemal sahibi, olgun insan.

• SÂHİB-İ NUN

  (Sâhib-i Zünnun) Hz. Yunus Peygamber'in (A.S.) bir nâmı.

• SÂHİB-İ TAHRİC

  (Bak: Tahric)

• SAHİB-KEMAL

  f. Olgun, kemal sahibi.

• SAHİB-KIRAN

  f. Her zaman muvaffak olan ve üstünlük kazanan hükümdar.

• SAHİB-NAZAR

  f. Görüşü, tecrübesi ve düşüncesi kuvvetli olan.

• SAHİBU BİL-CENB

  Arkadaş. Refik.

• SÂHİB-ÜL BEYT

  Ev sâhibi.

• SÂHİB-ÜL HUT

  Peygamber Hazret-i Yunus'un (A.S.) bir nâmı. (Bak: Yunus)

• SÂHİB-ÜL YED

  Mal sahibi, malı elinde tutan kimse.

• SÂHİB-ÜS SEYF

  Kılınç sahibi. Maddeten kuvvetli olup, maddi cihad ile vazifeli olan.

• SÂHİB-ÜT TÂC

  Tâc, sâhibi, İncil'de mezkur Hz. Muhammed'in (A.S.M.) ismi.

• SÂHİB-ÜZ ZAMAN

  Zamânın sahibi. Zamânında İnd-i İlâhide en makbul insan. Müceddid. *Mehdi-i zaman.

• SAHİB-VÜCUD

  Sözü geçer, mevki sâhibi kimse.

• SAHİB-ZUHUR

  Baş kaldıran, isyan eden, ayaklanan. Başa geçen.