Z Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

1. Anasayfa
2. Osmanlıca Sözlük
3. Z Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

• ZEAM

  Tamâ, hırs.

• ZEAMET

  Şeref, şan. Riyaset. * Yetiştirdikleri hayvanları ile birlikte harbe iştirak eden ve Sipâhi denen Osmanlı askerine öşrü alınmak üzere verilen en büyük timâr.

• ZE'B

  Ayıp. * Reddetmek. Hor ve hakir etmek, kepaze yapmak.

• ZEBAB

  Karasinek. (Bak: Zübab)

• ZEBAN

  f. Dil, lisan, lügat, lehçe.

• ZEBAN-ÂVER

  f. Düzgün konuşan, düzgün söz veya şiir söyleyen. * Dile getiren.

• ZEBAN-DIRAZ

  f. Dil uzatan, atıp tutan.

• ZEBANE

  f. Terazi gibi bazı âletlerin dili andıran parçaları. * Alev.

• ZEBANEKEŞ

  f. Alevlenen, alevli.

• ZEBANEŞ

  Onun dili.

• ZEBANİ

  Cehennem'de vazife gören melek.

• ZEBANİYÂN

  f. (Zebaniye) Zebaniler. Cehennemlikleri Cehennem'e atmaya vazifeli melekler.

• ZEBANİYE

  Azap melekleri.

• ZEBANZED

  f. Ata sözü, darb-ı mesel. * Alışılmış, her zaman söylenen söz.

• ZEBAYİH

  (Zebiha. C.) Kurbanlık hayvanlar.

• ZEBB

  Men ve defetmek. Kovmak. * Yaban sığırı.

• ZEBB

  Üzüm kurutmak.

• ZEBEB

  Kaşın kıllı ve yoğun olması.

• ZEBED

  (C.: Ezbâd-Zübed) Köpük. * Kir ve pas, tüfl.

• ZEBER

  f. Üst.

• ZEBERCED

  Zümrüd cinsinden ve onun kadar kıymetli olmayan, sarımtırak yeşil, cam parlaklığında kıymetli taş.

• ZEBERDEC

  Zeberced taşı.

• ZEBERDEST

  f. En üstün, galib, hâkim, âmir. * Mâhir.

• ZEBERDESTÎ

  f. Maharetlilik, ustalık. * El üstünlüğü, üstünlük, galibiyet.

• ZEBERİN

  f. Üstteki.

• ZEBG

  Yaramaz huy, kötü alışkanlık.

• ZEBH

  Kesme, boğazlama. Kurban kesme. (Boğazlanmış veya boğazlanacak hayvana da "zebiha" denir.)

• ZEBİB

  Kuru üzüm. Kuru incir. * Yılan veya akrep gibi hayvanların zehiri.

• ZEBİH

  Kesme, boğazlama. Kesilecek hayvan. * Hz. İsmail'in (A.S.) ve Hazreti Muhammed'in (A.S.M.) babası Hz. Abdullah'ın lâkabı.

• ZEBİHA

  Boğazlanmış veya kesilecek hayvan. (Bak: Zebh)

• ZEBİHEYN

  İki kurban.

• ZEBİL

  Fışkı, gübre. * Pislik.

• ZEBİR

  Sıkıntı, mihnet. * Yazılmış şey. Mektup.

• ZEBK

  Yolmak.

• ZEBL

  İnce belli olmak. * Çiçeğin solması. * Deniz kaplumbağasının sırt kemiği.

• ZEBN

  Şiddetle def'etmek. * Devenin çifte vurması.

• ZEBR

  Kitab. Cüz. Kitap yaprağı. * Yazı yazma. * Söz. Yazı. * Akıl, zekâ. * Kuvvetli, sağlam, şiddetli adam. * Men'eylemek.

• ZEBREC

  Ziyne, süs.

• ZEBTEL

  Kısa boylu.

• ZEBUN

  f. Zayıf, güçsüz, âciz. * Alışverişte aldanan.

• ZEBUNÎ

  f. Zayıflık, güçsüzlük, âcizlik.

• ZEBUN-KUŞ

  Düşkünleri ezen. Zâlim. Gaddar.

• ZEBUR

  Kitap. Mektub. * Peygamber Hz. Dâvud'a (A.S.) vahiy ile gelen mukaddes kitabın adı.

• ZEBZEB

  (C.: Zebâzib) Adam zekeri.

• ZEBZEB

  Uzun gemi.

• ZEBZEBE

  Muallâkta kalma. * Mütereddit. * Titreme. * Asılı bir şeyi havada oynatmak.

• ZE'C

  şiddetle emme, yutma. * Doldurmak.

• ZECA

  (Zecven - Zeccâ - Eczâ) Sevketmek, yürütmek. * Def etmek.

• ZECA'

  Hüküm geçmek. * Kolaylık.

• ZECC

  Süngünün arkasıyla vurmak. * Atmak. * Deve kuşunun yelmesi.