C Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

1. Anasayfa
2. Osmanlıca Sözlük
3. C Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

• CÜMLE-İ ŞARTİYE

  (Bak: şart)

• CÜMLE-İ TEFSİRİYE

  (Cümle-i müfessire) "Yâni, meselâ" gibi sözlerle başlayıp önceki cümleyi açıklayan cümle.

• CÜMLE-İ ÛLÂ

  Birinci cümle. Evvelki cümle.

• CÜMLETEN

  Bütün, hep, kâffeten, cemian, hep birden.

• CÜMMA'

  Bir araya gelerek toplanmış şey, küme.

• CÜMMAH

  Temrensiz, ucu yuvarlak ok. (Oğlancıklar onunla ok atmayı öğrenirlerdi)

• CÜMMAR

  Hurma yağı denilen beyaz bir maddedir ve hurma ağacının başından çıkar ve araplar onu yerler.

• CÜMMEL

  (Cümel) Harflerin, sayı kıymetine göre hesaplanması. Ebced. (Bak: Ebced) * Bir kaç urganın birleştirilmesinden meydana gelmiş olan çok kalın gemi halatı.

• CÜMMET

  Suyun biriktiği yer. * Başta toplanan saç. * Omuzlara inen saç.

• CÜMMEYZ

  İncire benzer bir yemişin adı.

• CÜMRE

  Süvari alayı, bin atlı cemaat.

• CÜMSE

  Hurma koruğu.

• CÜMUD

  Donuk. Katı. Sert. * Mc: Gayretsiz. * Soğukluk.

• CÜMUDİYE

  Büyük buz dağ. Glâsiye. Buzul. Aysberg.

• CÜMUD-U AYN

  Göz donukluğu.

• CÜMUM

  Suyu çok olan kuyu. * Su kuyuda çok olmak (mânâsına mastardır).

• CÜMÛS

  Donmak.

• CÜMZA

  Seri davar.

• CÜMZAN

  Hurma nevilerinden bir hurma.

• CÜMZE

  Toplanmış hurma.

• CÜNABE

  f. İkiz çocuk.

• CÜNAF

  Kuruluk.

• CÜNAH

  Bir şeyi basıp meylettiren sıklet demek olup, harec, sıkıntı ve alel-ıtlak ism-i vebal mânasına da gelir ki, "günah" kelimesinin aslı budur. (E.T.) (Bak: Günah)

• CÜNBÂN

  f. "kımıldanan, kımıldatan, sallanan, oynayan, oynatan, hareket eden" mânâlarına gelir ve sıfatlar yapar. Dünbâle-cünbân $ : Kuyruk sallayan.

• CÜNBİDE

  f. Sallanmış, kımıldanmış, hareket etmiş.

• CÜNBİŞ

  f. Kımıldanma, hareket. * Zevk, eğlence, cünbüş.

• CÜNBİŞ-GEH

  f. Cünbüş yeri, eğlence yeri.

• CÜNBİŞ-İ ZEMİN

  Deprem, zelzele, yer sarsıntısı.

• CÜNBUH

  Kalın, uzun ve yüksek nesne. * Büyük bit.

• CÜNBÜDE

  Kümbet, kubbe.

• CÜNBÜŞ

  Zevk, eğlence. * Hareket, kımıldanma. * Uta benzer bir çalgı. (Doğrusu: Cünbiş'tir).

• CÜNBÜZ

  Kemer, kubbe, kümbet.

• CÜND

  Er, asker. Ordu. * Bir kimsenin yardımcıları. * Şehir.

• CÜNDEB

  (Cündüb) Bir nevi çekirge. * Mc: Yağmacı.

• CÜNDÎ

  Süvâri, sipâhi, ata iyi binen, binici.

• CÜNDUH

  Büyük çekirge.

• CÜNDÜB

  (C.: Cenâdib) Bir nevi çekirge.

• CÜ'NE

  Hokka.

• CÜNEYD

  Küçük asker. Askercik.

• CÜNEYD-İ BAĞDADÎ

  (Hicri: 207-298) Şafii Hz.lerinin talebesinden ders almıştır. Zamanın kutbu sayılmıştır. 30 defa yaya olarak hacca gitmiştir. Büyük velilerdendir. (K.S.)

• CÜNH

  Koruma, esirgeme, himâye ve muhafaza etme.

• CÜNHA

  Suç, kabahat. Te'dib cezâsına müstahak olanın suçu.

• CÜNNAB

  Bitişik olan iki yemiş.

• CÜNNAR

  Çınar.

• CÜNNET

  Örtü, kadın başörtüsü. * Yağan. * Kalkan.

• CÜNU'

  Yüzü üstüne düşürmek.

• CÜNUD

  (Cünd. C.) Askerler. Ordu.

• CÜNUDULLAH

  Allah'ın ordu ve askerleri. (Zerrattan seyyarata kadar bütün mahlukat, Allah'ın emrine tabi birer ordu ve asker gibidir. Mukaddes Kur'an ve iman hizmetinde cansiperane ve ihlâs ve feragatla cehd ü gayret eden müslümanlar da Cünudullah ünvanına mazhardırlar.)

• CÜNUH

  Yöneliş, meyil.

• CÜNUN

  Delilik, cinnet. Delirmek. * Çok olmak. * Otun uzaması.