E Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

1. Anasayfa
2. Osmanlıca Sözlük
3. E Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

• EHRAM-I MÜSELLESÎ

  Üçgen piramit.

• EHRAS

  Dilsiz. (Bak: Ahras)

• EHRE

  Büyük ağızlı.

• EHRED

  Yırtık şey. (Üstbaş hakkında kullanılır.)

• EHRİMAN

  (Ehrimen, Ehremen) f. Ateşperestlerin şer ilâhının ismi. Bâtıl bir ilâh ismi.

• EHSA

  Şaşmış, şaşa kalmış, hayret etmiş ve taaccübüne gitmiş olan kimse.

• EHSÂS

  (Hiss. C.) Hisler, duygular.

• EHSÂS-I RAKİKA

  İnce hisler, ince duygular.

• EHŞA

  Karındaki iç uzuvlar. Karında olan.

• EHTAT

  Bir bölük cemaat.

• EHTEM

  Ön dişi gedik olan.

• EHUN

  f. Toprakta meydana gelen delik, yarık.

• EHVA

  (Heva. C.) Nefsin istek ve arzuları. Muhabbetler. Hahişler. * Kasdetmek. * Atmak.

• EHVA

  (Havvâ. dan) Siyah. Kararmış olan.

• EHVAL

  (Hevl. C.) Korkular. Korkulacak hâller. Fenalıklar.

• EHVAL-İ MUHAVVİFANE

  Dehşetli korkular.

• EHVAR

  f. Şaşkın, şaşırmış kimse. Alık, sersem adam.

• EHVEC

  Uzun boylu ahmak adam.

• EHVEC

  En muhtaç, pek muhtaç. (Bak: Ahvec)

• EHVEK

  Ahmak kimse.

• EHVEL

  Korkunç nesne.

• EHVEN

  Daha aşağı. Daha ucuz. Bayağı. Adi. * Zararı az olan. En zararsız.

• EHVENİYET

  Ucuzluk, ehvenlik, daha hafif, daha zararsızlık.

• EHVEN-ÜŞ ŞER

  Ehven-i şerreyn de denir. İki şerli işin veya şeyin daha az zararlısı. (Bak: Adalet-i izafiye)

• EHVER

  f. Sevgili, mâşuk.

• EHYA

  Ucuzluk.

• EHYA

  (Bak: Ahyâ)

• EHYAN

  (Hîn. C.) Zamanlar. (Bak: Ahyân)

• EHYEB

  Daha heybetli, daha büyük.

• EHYEF

  İnce belli ve yakışıklı genç. * Çelimli at.

• EHYEMİN

  (Heyeman. C.) Âşık olmalar, şaşkınlıklar.

• EHYUN

  Örümcek, ankebut.

• EHZA'

  Ok mahfazası içinde sona kalan ok.

• EHZAB

  (Bak: Ahzab)

• EİMME

  (İmam. C.) İmamlar. (Bak: İmam)

• EİMME-İ ÂLÎŞAN $

  Çok yüksek mertebesi ve büyük kıymeti olan imamlar. İmam-ı A'zam, İmam-ı Şâfiî gibi.

• EİMME-İ DİN

  Din imamları, müçtehidler, müceddidler.

• EİMME-İ EHL-İ BEYT

  Ehl-i Beyt'ten yetişen, saltanata bilfiil girmeyen ve karışmayan en salâhiyetli, mânevi nüfuz ve ilim ve riyaset sahibi imamlar.

• EİMME-İ ERBAA

  Dört imâm. Müslümanların en büyük ve yüksek âlimleri ve müctehidlerinden hak mezheb müessisleri olan ve ehl-i imâna rehberlik eden büyük imâmlar. İsimleri şöyle sıralanabilir: İmâm A'zam Ebu Hanife, İmâm-ı Şâfii, İmâm-ı Mâlik, İmâm-ı Ahmed ibn-i Hanbel. (R.A.)

• EİMME-İ İSNÂ AŞER

  On iki imâm. Silsile-i sâdâttan olup müceddit olan imâmlar hakkındaki bir tâbirdir. Bu zâtlar esasât-ı İslâmiye ve hakaik-i Kur'âniye ve imâniyenin, dini esasların ve şeriatın muhafazasına çalışan, saltanat işlerine karışmayan mânevi riyâset ve ilim sahibi şahsiyetlerdir.

• EİMME-İ SELÂSE

  Üç imâm. Fıkıh kitablarında ekseriyetle İmâm-ı A'zam, İmâm-ı Şâfi'i, İmâm-ı Malik için söylenir. Hanefi Mezhebine dâir mes'elelerin bahsolduğu kitablarda "Eimme-i Selâse"den maksad; İmâm-ı A'zam ile iki talebesi olan İmâm-ı Muhammed ve İmâm-ı Ebu Yusuf'dur.

• EİMME-İ VERESE

  Vâris olan imamlar. Resul-i Ekrem Aleyhissalâtü Vesselâmın mânevi vârisi olan büyük zâtlar, mürşidler, imamlar.

• EİNNE

  (İnân. C.) Yularlar. Dizginler.

• EİZZE

  (Aziz. C.) Azizler.

• EJAH

  f. Vücutta ve bilhassa ellerde çıkan ufak urlar, siğil, sivilce.

• EJDER

  (Ejderha) f. Büyük canavar. Büyük yılan.

• EJGAN

  (Ejgehân) : f. Tenbel, miskin, iş yapmaktan hoşlanmayan.

• EJHAN

  f. Tenbel.

• EJİR

  f. Akıllı, uyanık, açık göz.

• EKABB

  İnce belli.