E Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

1. Anasayfa
2. Osmanlıca Sözlük
3. E Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

• ELUF

  Ülfeti fazla, herkesle konuşup görüşmeye alışık olan kimse.

• ELUH

  Kasem, and, yemin.

• ELUK

  Sefir, büyük elçi.

• ELUKE

  Risalet.

• ELULE

  Semiz, besili koyun.

• ELVAH

  (Levha. C.) Levhalar. Tablolar.

• ELVAH-I ÂLEM

  Âlemin görünüşü, manzara ve levhaları.

• ELVAH-I MAHFUZA

  (Bak: Hafiziyyet, Levh-i Mahfuz)

• EL-VALİ

  Her şeye mâlik ve sâhib olan Allah (C.C.)

• ELVAN

  (Levn. C.) Renkler. Muhtelif görünüşler.

• ELVAN-I İBADET

  İbadet renkleri. * Mc: İbadet çeşitleri.(Nasılki insan, şu âlem-i kebirin bir misal-i musaggarıdır ve Fâtiha-i Şerife, şu Kur'an-ı Azîmüşşan'ın bir timsal-i münevveridir. Namaz dahi bütün ibadatın envâını şâmil bir fihriste-i nuraniyedir ve bütün esnaf-ı mahlukatın elvan-ı ibadetlerine işaret eden bir harita-i kudsiyedir. S.)

• ELVAN-I SEB'A

  Yedi renk.

• ELVE

  Yemin etmek, kasem.

• ELVEDA

  Allah'a emânet olun. Allah'a ısmarladık (yerine söylenen bir ta'birdir).

• EL-VEHHAB

  Allah (C.C.)

• ELVES

  Zayıf kimse. * Ahmak kimse.

• ELVİYE

  (Livâ. C.) Livâlar, sancaklar, bayraklar.

• ELVİYE-İ MÜTEMEVVİCE

  Dalgalanan bayraklar.

• ELYAF

  (Lif. C.) Lifler.

• ELYAK

  Daha münâsib. Daha lâyık.

• ELYASA (A.S.)

  Benî İsrail Peygamberlerindendir. Benî İsrail ise; günden güne Kitabullah'ı dinlemez olmuştu. Cenab-ı Hak Asuriye Devleti'ni onlara musallat eyledi. Sonra Yunus (A.S.) Asuriye içinde Ninova şehrinde Peygamber oldu.

• ELYE

  (C.: Eleyât) Koyun kuyruğu. * Başparmağın ve dizin aşağı yanlarında olan kabaca etler.

• ELYEL

  Çok karanlık gece.

• ELYES

  Bahadır, yiğit.

• ELYEVM

  Bugün. Hâlâ. (Bak: Yevm)

• ELZEM

  Daha lâzım. Çok lâzım. Ziyade mucib. * Küçük parmaklı.

• ELZEMİYYET

  Pek lüzumlu ve gerekli olan bir şeyin hâli. Son derecede lüzum, gereklilik.

• EM

  Soru sorma mânasında atıf edatıdır. İstifham elifi mânasına da gelir. "Yahut, belki, yoksa" kelimeleriyle tercüme edilebilir.

• EM'Â

  (Miâ. C.) Bağırsaklar.

• EMACİD

  (Emced. C.) Emcedler, en şanlılar, en şerefliler, eşrefler, en fazla haysiyet ve onur sahibi olan kimseler.

• EM'Â-İ GALİZA

  Kalın bağırsaklar.

• EM'Â-İ RAKİKA

  İnce bağırsaklar.

• EMAK

  Uzun, tavil.

• EM'AK

  (Meak. C.) Göz pınarları.

• EMÂKİN

  (Mekân. C.) Yerler. Mekânlar.

• EMÂKİN-İ MUKADDESE

  Mukaddes yerler, kutsal mekânlar.

• EMALE

  (Bak: İmâle)

• EMALİC

  (Ümluc. C.) Fidanlar, yapraklar, uzun yapraklı otlar.

• EMALİS

  (İmlis"e". C.) Otsuz ve susuz sahralar, çöller.

• EMAM

  Bir şeyin ön tarafı.

• EMAN

  Korkusuzluk. * Af ve yardım dileme. Eminlik. (Bak: Aman)

• EMANAT

  (Emanet. C.) Emanetler.

• EMANET

  Eminlik. İstikamet üzere bulunmak. * Birisine koruması için teslim edilen şey. Birisine bir şeyi koruması için teslim edilen şey. Birisine bir şeyi koruması için bırakma. Emniyet edilip inanılan şey. * Başkasının hukuku emniyet edilip, inanılabilen. * Osmanlılar Devrinde bazı devlet dairelerine verilen isim. Şehr emâneti, Rusumat emâneti gibi...(Dinimiz, emaneti ehline bırakmamızı emreder. İdare makamları da birer emanettir. Hz. Ömer (R.A.) halifelik makamına getirilince şöyle demiştir: "Ey insanlar! Ben Allah ve Peygamberimize itaat ettiğim sürece, siz de bana uyun ve itaat edin. Doğru yoldan saparsam, kılıçlarınızla beni doğrultun." Demek ki müslüman hata ve haksızlık karşısında pasif kalamaz.)

• EMANETDAR

  f. Kendisine birşey emanet edilen kimse, emanetçi.

• EMANETDARÎ

  f. Emanetçilik.

• EMANETEN

  Emanet yoluyla, emanet olarak. * Bir resmî daire tarafından bizzat, ihale şeklinde ve iltizam suretiyle olmayarak.

• EMAN-HAH

  f. Eman isteyen, eman diliyen, aman diyen.

• EMANİ

  Emniyetler. Niyetler, gayeler, istekler. Arzular, dilekler. * f. Eminlik, korkusuzluk.

• EMANİ-İ MAHSUSA

  Hususi arzular, özel maksatlar.

• EMARAT

  Emareler, nişanlar, işaretler, ip uçları.