G Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

1. Anasayfa
2. Osmanlıca Sözlük
3. G Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

• GECBAZ

  Oyunda hile yapan, hileci.

• GECKÂR

  (Gecger) f. Kireçle badana yapan. Kireç sıvacısı.

• GEÇER AKÇA

  t. Rayiç para yerine kullanılır bir tabirdir. Bu tabir, eskiden halk arasında yapılan senetlerde, hükümet tarafından akdolunan mukavelelerde kullanılırdı.

• GED

  (Gedbe) f. Yoksul, dilenci, fakir, dilenen. * Dilencilik.

• GEDA

  f. Fakir. Kimsesiz. Dilenci.

• GEDA-ÇEŞM

  f. Dilenci gözlü, yoksul gözlü. * Mc: Aç gözlü, gözü doymaz.

• GEDA-ÇEŞMANE

  f. Açgözlülükle, açgözlücesine.

• GEDAYAN

  f. Fakirler. Kimsesizler. Gedâlar.

• GEDAYANE

  f. Dilencilikle.

• GEDAYÎ

  f. Dilencilik.

• GEDİKLİ

  t. Tar: Yeniçeri efradı arasında eskilikleri dolayısıyla imtiyazlı olanlar. Bunlar diğer yeniçerilerden ayrılmak için bellerine seraser denilen kumaştan kuşak sararlardı. * Yıkık, çentikli ve düşük yeri olan. * Mülk olduğu halde vakfa ait bir tarafı olan. * Deniz assubayı ki, eskiden yükselerek subay olabilirdi.

• GEH (GÂH)

  f. Kelimenin sonuna eklenerek yer veya zaman ifade eder.

• GEH(Î)

  f. Ara sıra. Bazan.

• GEHAN

  f. Zaman, an, vakit.

• GEHVARE

  f. Beşik.

• GEHVARE-GER

  f. Beşikçi.

• GEHVARE-NİŞİN

  f. Beşikteki çocuk.

• GELE

  f. Sığır, koyun ve keçi sürüsü. * Sürü.

• GELEBAN

  f. Sığırtmaç, çoban.

• GELU

  f. Boğaz.

• GELU-GİR

  f. Dağ armudu. Ahlat. * Boğazdan geçmesi zor olan şey.

• GEM VURMAK

  Mecaz yoluyla mâni olmak, zabtetmek, bağlamak yerinde kullanılan bir tabirdir.

• GENC (GENCİNE)

  f. Define, hazine. Gömülü hazine. Kenz.

• GENC-İ NİHAN

  Gizli hazine.

• GENCUR

  f. Hazine muhafızı, hazinedar.

• GEND

  f. Pis koku, fenâ koku.

• GENDA(Y)

  f. Kokmuş, fenâ kokulu.

• GENDEME

  f. Siğil.

• GENDİDE

  Kokmuş.

• GENDÜM

  f. Buğday.

• GENDÜM-GUN

  f. Buğday renkli.

• GENDÜMNÜMA

  f. Yüze gülüp aldatan. Hilekâr.

• GENSORU

  (Bak: İstizah)

• GER

  f. İsimlerin sonlarına eklenir ve yapıcılık bildirir bir edattır. Meselâ: Ahen-ger $ : f. Demirci. Zer-ger $ : f. Kuyumcu.

• GER

  f. Türkçedeki "eğer" kelimesinin kısaltılmış şekli. Eğer, şayet mânasındadır.

• GER

  Uyuz hastalığı.

• GERÇİ

  f. Öyle ise de, her ne kadar.

• GERD

  f. Kelimelere eklenir ve "Dönen, dolaşan" anlamlarını verir. Meselâ: Tiz-gerd $ : Çabuk dönen.

• GERD

  f. Baht, talih. Fayda. * Toz, toprak. * Hüzün, keder, gam, tasa.

• GERDÂ-GİRD

  f. Fırdolayı.

• GERD-ÂLÛD

  f. Toz toprak içinde.

• GERD-ÂLÛDE

  f. Toza toprağa bulaşmış, tozlu topraklı. * Mc: Maddiyatı olan kimse, paralı, zengin.

• GERDÂN

  f. Dönen, dönücü. Çeviren. (Bak: Gerden)

• GERDE

  f. İsimlere eklenerek; etmiş, yapmış, eylemiş gibi mef'uller yapılır.

• GERDEN

  f. Dönen. Dönücü. * Boyun. * Şeci'. Bahadır. Pehlivan.

• GERDENA

  f. Kuş veya kuzu çevirmesi. * Yürümeye yeni başlayan çocukları, yürümeye alıştırmak için yapılmış bir cins araba. * Kebap şişi. * Fırıldak, topaç.

• GERDEN-BEND

  f. Boyuna bağlanan nesne, boyun bağı. * Gerdanlık.

• GERDEN-BESTE

  f. Boynu bağlı. İtâatli. Boyun eğmiş.

• GERDEN-DÂDE

  (Bak: Gerdenbeste)

• GERDEN-EFRAZ

  (Gerden-firâz) f. Kibirli, gururlu. Boyun kaldıran, başı yukarda.