M Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

1. Anasayfa
2. Osmanlıca Sözlük
3. M Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

• MUKAZZEZ

  Heyeti hafif olan kimse.

• MUKBİL

  Mübârek. İkbali kutlu, mutlu. Mes'ud. Bahtiyar.

• MUKBİLAN

  (Mukbil. C.) (Kabl. den) Mutlular, bahtiyarlar, mes'ud kimseler.

• MUKBİLÎN

  (Mukbil. C.) (Kabl. den) Bahtiyarlar, mutlular, mes'udlar.

• MUKDİM

  İşine düşkün, gayret ve fedakârlıkla çalışan. Cüretli ve cesaretli olan.

• MUKDİMÂNE

  f. Gayret ve dikkatle.

• MUKES'AL

  İyi yonulmamış ok.

• MUKHEM

  Cümle arasındaki lüzumsuz ve fazla kelime.

• MU'KIB

  Ökçeli ayakkabı.

• MÛKID

  Ateş yakan.

• MUKILL

  Malı az olan. Fakir.

• MUKILLÎN

  Fakirler. Muhtaç olanlar.

• MÛKIN

  Şüphesiz ve kat'i olarak bilen.

• MÛKINÛN

  Yakîn sahibi olanlar. Şüphesiz ve tereddüdsüz olarak imanî ve Kur'anî hakikatlara vâkıf olanlar. (Bak: Yakin)

• MU'KIR

  Malı mülkü çok olan kimse.

• MÛKIR

  Yemişinin çokluğundan dolayı dalları sarkmış olan ağaç.

• MUKIRR

  (Karâr. dan) Doğruyu ve gerçek olanı söyliyen. Kabahat veya ayıbını gizlemeden söyliyen. * Fık: Birinin, kendisinde hakkı olduğunu haber veren kimse.

• MÛKIZ

  (Yakaza. dan) Uyandıran, ikaz eden. * Gaflet ve dalgınlıktan kurtaran.

• MUKİBB

  Lüzumlu olan, icab eden.

• MUKÎL

  Hataları, yanlışları afveden.

• MUKÎM

  İkamet eden. Ayakta duran. * Okuyan. * Bir memlekette devamlı duran. * Fık: Vatanında veya vatanı sayılan bir yerde onbeş günden fazla kalan kimse. (18 saatlik uzağa gidene "Misâfir" denir.) * Esmâ-i İlâhiyyeden olup "Her şeyi ayakta tutan, devam ettiren ve kayyumiyet sırrıyla bir an bile hiç bir şeyden alâkasız olmayan" meâlindedir.

• MUKÎM-ÜS SÜNNET

  Hz. Muhammed'in (A.S.M.) Tevrat ve Zebur'daki ismi, sünnet ikame eden.

• MUKÎT

  Muhafaza eden. Hâfız. Amelleri zâyi' etmeyip koruyan. Gizliyi bilen. Gıda ve rızık veren.

• MUKKA

  (C: Mükâyâ-Mükâki) Hicaz diyarında yaşıyan bir cins beyaz kuş.

• MUKLE

  (C: Mukul) Gözün karası. Göz bebeği. * Göz. * Su taksimi için kullanılan taş.

• MUKMAH

  Başını kaldırıp gözünü bir yere dikip duran kişi.

• MUKMEHUN

  Elleri boyunlarına bağlı veya boyunlarından zincir takılı olarak azab çekenler. * Başı yukarı kalkmış, gözleri bir yere dikilmiş ve etrafa bakamayan somurtmuş kimseler.

• MUKMİR(E)

  (Kamer. den) Mehtaplı. Ay ışığıyla aydınlanmış.

• MUKNİ'

  İkna eden. Kanaat veren. Kâfi derecede izah ve isbât eden. * Başını kaldırıp gözünü önüne dikip duran.

• MUKNİA

  Kurbağa yavrusunun, yumurtadan çıktığı ilk hâli.

• MUKRAZ

  (Karz. dan) Ödünç verilmiş, borç verilmiş. İkrâz olunmuş.

• MUKREM

  Bir kavmin ulusu, seyyidi.

• MUKRİ'

  Kur'an-ı Kerimi kaidelerine uygun okuyan.

• MUKRİB (MUKREB)

  Nöbete tutulmuş at.

• MUKRİF

  Babası köle, anası hürre olan kimse. * Anası arabi, babası arabi olmayan deve.

• MUKRİN

  Birlikte. Berâber.

• MUKRİZ

  (Karz. dan) Ödünç veren. Borçla emânet para ve sâir şeyler veren.

• MUKSA

  Uzaklaştırılmış. Uzak kalınmış.

• MUKSEM

  (Kasem. den) Yemin edilmiş, kasem edilmiş.

• MUKSİM

  (Kasem. den) Yemin edilecek yer. * Yemin eden, kasem eden.

• MUKSİT

  Adaletle iş gören. Haklı hareket eden. * Nefsine lâyık görmediği zararlı şeyi başkasına da münasib görmeyen.

• MUKSİTÎN

  (Muksit. C.) Haklı iş görenler. Hakkı edâ edenler.

• MUKŞA

  Kabuğu çıkarılmış. * Derisi soyulmuş.

• MUKŞAİRR

  Ürperen.

• MUKTASIR

  Kısa kesen, uzatmıyan.

• MUKTATAF

  (C.: Muktatafât) (İktitaf. dan) Toplanmış, devşirilmiş. * Derleme, toplama. Derlenmiş.

• MUKTATAFAT

  (Muktataf. C.) (İktitaf. dan) Derlemeler, toplamalar. Derlenmiş şeyler.

• MUKTATIF

  (İktitaf. dan) Derleyen, toplayan.

• MUKTEB

  (C: Mekâtib) Yazı talim eden kimse.

• MUKTEBES

  İktibas olunmuş olan. Bir yerden alınan, bir kitab ve sâir yerden istifade ederek alınan.