M Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

1. Anasayfa
2. Osmanlıca Sözlük
3. M Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

• MEMHUS

  Parlatılmış, cilâlanmış. * Etli, şişman, dolgun insan veya hayvan.

• MEMHUVV

  (Mahv. dan) Mahvolmuş, perişan olmuş.

• MEMHUZ

  Yağı alınmış yoğurt.

• MEMÎL

  Meyletme, bir yana eğilme, temâyül etme.

• MEMKÛR

  (C: Memâkir) Av kanıyla kirlenmiş. * Kızıla boyanmış.

• MEMKURE

  Sirkeli ve sarmısaklı balık.

• MEMKÛRE

  Uysal, yakışıklı.

• MEMKUT

  Düşmanlık edilen, hased edilen.

• MEMLAHA

  (Milh. den) Tuz çıkarılan yer. Tuzla.

• MEMLEKET

  (C.: Memâlik) Bir devletin toprağı, ülke, yurt. * Şehir. İl, kasaba. * Bir insanın doğup büyüdüğü yer.

• MEMLU

  Doldurulmuş. Dolu.

• MEMLUH

  Tuzlanmış. Tuzlu.

• MEMLUHAT

  (Memluh. C.) Tuzlanmış şeyler. Tuzlu şeyler.

• MEMLUK

  Köle. Kul. Esir. Bende. Hizmetkâr. * Birinin malı olan.

• MEMLUKÂNE

  f. Köleye yakışır hâlde. Kölece. * Eskiden çok defa bir büyüğe sunulan yazılarda, kendinden bahsederken kullanılırdı.

• MEMLUKİYYET

  Esirlik. Hizmetkârlık. Kulluk. Kölelik.

• MEMLUL

  (Memlule) Usanmış, usanılmış, bıkılmış, bezilmiş.

• MEMNU'

  Yasak. Menedilmiş. Mâni olunmuş.

• MEMNUAT

  (Memnu ve Memnua. C.) Yasak şeyler.

• MEMNUİYYET

  Yasaklık. Haram veya yasak oluş.

• MEMNUN

  (Minnet. den) Hoşnud. Razı. Minnet altında bulunan. İyiliğe nâil kılınmış. Çok muteber olan şey. Çok beğenilen. Ölçülü ve hesaplı olan. * Kesilmiş.

• MEMNUNEN

  Sevinerek, memnun olarak.

• MEMNUNİYYET

  Mesrur oluş. Şâdlık. Mesruriyet.

• MEMRU'

  Otlu yer.

• MEMSUD

  Vücudu kuvvetli ve sağlam yapılı olan.

• MEMSUDE

  Devrik yüzlü, münkabız kimse.

• MEMSUH

  El ile sıvanmış, mesh olunmuş. Temas edilmiş.

• MEMSUH

  Suratı, daha çirkin şekle sokulmuş. Biçimsiz ve çirkin surete girmiş olan.

• MEMSUN

  Mesâne hastalığına tutulmuş kimse.

• MEMSUS

  Dokunulmuş.

• MEMSUS

  Massolunmuş, emilmiş. * Baldır, incik.

• MEMŞA

  (Meşy. den) Ayak yolu. Üzerine basıp yürüdükleri yer.

• MEMŞUK

  Yazılmış olan, meşkolunmuş. * Uzun boylu zayıf at.

• MEMTUL

  Çekiçle döğülerek işlenmiş.

• MEMTUR

  Üzerine yağmur yağmış. Yağmur yağarak ıslanmış.

• MEM'UD

  Midesinde hastalık olan.

• ME'MUL

  Umulan. Ümid edilen. Beklenilen.

• ME'MUM

  İmama uyan kimse. İlerdekine uyan.

• ME'MUME

  Beyine ulaşan yara.

• ME'MUN

  Emin. Mahfuz. Korkusuz. Emniyyet verilmiş. Sağlam. Tehlikeden azâde olan. * Abbasi halifelerinden Hârun Reşid'in kendisinden ve kardeşi Eminden sonra hükümdar olan oğlunun adı.

• ME'MUN-ÜL ÂKİBE

  Akibetinden emin. Sonu emin, korkusuz.

• ME'MUR

  Emir ile hareket eden. Emir altında olan. Vazifeli. Kendi istediği gibi olmayıp başka emre göre çalışan. Bir emir alan. Bir işe tâyin olunmuş adam.

• ME'MUREN

  Me'mur olarak, memurlukla. Bir iş ile vazifelendirerek.

• ME'MURÎN

  (Me'mur. C.) Devlet hizmetinde bulunan kimseler. Me'murlar.

• ME'MURİYET

  Me'murluk. Vazife, görev, hizmet.

• ME'MURİYET-İ ASLİYE

  Asıl me'murluk.

• ME'MUR-ÜN BİH

  Emrolunan şey.

• MEMUT

  Meyyit. Ölmüş.

• MEMZUC

  Bitişik. Karışık. Karışmış. Birlik olmuş. Birbirine mezc olmuş. * Şakalaşmak. * Oynamak.

• MEN

  (İsm-i Mevsuldür) Şahsa delâlet eder. "O kimse ki, yahut, kimi, kim, kim ki" gibi mânâlara gelir. İstifham için olur, yerine göre tesniye (Menân) şeklinde ve cemi (Menun) gibi okunabilir. Akıl sahibleri hakkında kullanılır. Mevsule, şartiye, nekre-i tâmme, nekre-i mevsule olur.