M Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

1. Anasayfa
2. Osmanlıca Sözlük
3. M Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

• MENAME

  Yatak, döşek.

• MENAMEN

  Uyuyarak. Uykuda olarak.

• MENAR

  Nur yeri. Fener kulesi. * Câmi minâresi. * Yol işaretleri.

• MENARE

  (C: Menâr-Menâvir) Alâmet, işaret. * Kandil. * Minare.

• MENAS

  Sığınacak yer. Melce'. Penah. * Deprenmek. * Fevt.

• MENASI'

  (Minsa'. C.) Medine-i Münevvere'nin dışında meşhur bir yer.

• MENASIB

  (Mansıb. C.) Devletin başlıca hizmetleri. Makamlar, rütbeler, pâyeler.

• MENASIB-I SEYFİYE

  Askerlik hizmetleri.

• MENASİK

  (Mensek. C.) İbâdet edecek yerler. İbâdet ederken lüzum eden usul, yol ve tarz.

• MENASİK-ÜL HAC

  Hacı olmak için Mekke-i Mükerreme'ye gidenlerin Kâbe'yi ziyaret etme, Arafat'ta vakfeye durma, kurban kesme, ihram giyme, muayyen bir yerden bir yere kadar yürüme gibi yapılan ibadet rükünleri. (Bak: Sa'y)

• MENASİM

  (Mensim. C.) Yollar, tarikler, meslekler. * Alâmetler, izler, eserler, nişânlar.

• MENASİR

  (Minser. C.) Yırtıcı kuşların gagaları. * Taşçı kalemleri.

• MENASSA

  Çeyiz odası. * Yüksek yer, çardak.

• MENAŞİR

  (Minşâr. C.) Testereler. * (Menşur. C.) Tar: Padişâhın verdiği vezirlik veya müşirlik fermanları. * Mat: Prizmalar.

• MENAT

  Dönecek yer, merci'. * İlişip asacak yer.

• MENAT

  İslâmiyyetten evvel cahiliyyet devrinde Kâbedeki bir putun adı.

• MEN'AT

  Ölüm haberi.

• MENATIK

  Mıntıkalar, bölgeler.

• MENATIK-I BAÎDE

  Uzak mıntıkalar. Uzak bölgeler.

• MENATIK-I DUŞİZE-İ TAHAYYÜL

  Tahayyülün bâkir mıntıkaları.

• MENAVİR

  (Minare. C.) Minareler.

• MENAYA

  (Meniyye. C.) Ölümler. * Maksatlar. Gâyeler.

• MENAZIM

  (Manzam. C.) Sıralar, diziler.

• MENAZIR

  Manzaralar. Seyredilecek, görülecek güzel yerler. Güzel görünüşler.

• MENAZİ'

  (Menze'. C.) Niza ve kavga edilecek yerler.

• MENAZİL

  (Menzil. C.) Menziller. İnecek yollar. Duralar. Konak yerleri.

• MENBA'

  Kaynak. Nimetin veya herhangi bir şeyin çıktığı yer. Suyun çıktığı yer. Pınar.

• MENBAT

  Suyun çıktığı yer. Menba'.

• MENBEL

  Tembel, uyuşuk.

• MENBER

  (C: Menâbir) Yüksek olacak yer.

• MENBİC

  Mevzi ismi. (Oraya nisbetle "menbicâni" derler.)

• MENBİT

  Otlu yer, otlak, çayır.

• MENBUŞ

  Açılmış, soyulmuş.

• MENBUZ

  Piç. Veled-i zinâ. * Hemen doğmasını müteakib bir yere atılmış çocuk.

• MENCA

  (Bak: Mence')

• MENCAT

  Kurtulma, necât bulma. Halâs olma.

• MENCE

  (Mencâ) Kurtulacak yer. Necat bulacak yer. * Necat bulma. Kurtulma.

• MENCED

  (C: Menâcid) İnci ve altından olan gerdanlık.

• MENCEM

  (C.: Menâcim) Terazi kolu. * Maden.

• MENCENİK

  (Bak: Mancınık)

• MENCENUN

  (C: Menâcin) Sığırın döndürdüğü dolap. * Sığırların çektiği kağnı.

• MENCINIK

  (C: Mencınıkât) Mancınık.

• MENCUB

  Dibâgat olunmuş deri. * Geniş kadeh.

• MENCUD

  Kederli, tasalı, gamlı.

• MENCUK

  f. Bayrak direkleri ve minâre başına takılan küçük ay. * Sancak, bayrak. * Şemsiye.

• MEND

  f. Kelimelerin sonuna getirilerek "sahip" mânasına edattır.

• MENDEB

  Tehlike. Ölüm. * Gürültü ve şamata ile ağlama.

• MENDEME

  Pişman olma. Nedâmet etmek. * Pişman olacak yer.

• MENDİL

  (Mindîl) (C: Menâdîl) Mendil. * Küçük havlu, peçete.

• MENDUB

  Yapılması beğenilen iş. Şeriatın yasak etmediği veya emretmediği iş olmakla beraber yapılmasında sevab ve mendubiyet olan amel. Müstehab. * İyilikleri anlatılarak arkasından gözyaşı döküp ağlanan ölü.