M Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

1. Anasayfa
2. Osmanlıca Sözlük
3. M Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

• MENDUD

  Meyvesi aşağıdan yukarıya yığılı, istifli.

• MENDUF

  Didilmiş, atılmış.

• MENDUHA

  Genişlik. * Kifâyet, kâfi gelmek. * Mahlas.

• ME'NE

  Böğür, hâsıra.

• MEN'E

  Dibâgat için ısladıkları deri.

• MENEA

  (Mâni. C.) Engeller, mâniler, özürler. * Engel olanlar, mâni olanlar, geri bırakanlar. * Kuvvet ve cemâat.

• MENEND

  (Mânende-Mânend) f. Nazir. Eş. Benzer. şebih. Müşabih.

• MENFA

  Nefyolunan yer. Birinin sürüldüğü yer. Nefiy yeri.

• MENFAAT

  Fayda. Kâr. Gelir. İhtiyaç karşılığı olan şey.

• MENFAATBAHŞ

  f. Faydalı, yararlı. Menfaat ve fayda veren.

• MENFAATDÂR

  f. Menfaat ve fayda gören.

• MENFAATPEREST

  f. Yaptığı işin sadece faydasını düşünen. Sadece nefsine ait kârları, faydaları düşünerek çalışan. Allah rızasını esas gaye yapmayan kimse.

• MENFED

  Tükenmek, yok olup gitmek.

• MENFER

  Geri kaçılacak yer. Nefret edilecek, sevilmeyecek yer.

• MENFES

  (Nefes. den) Nefes deliği. Nefes alacak yer.

• MENFEZ

  Nüfuz edecek delik, pencere. Delik. Ağız. Yarık. Girilecek yer.

• MENFÎ

  Müsbetin zıddı. Müsbet olmayan. * Nefyedilmiş, sürgün edilmiş. Sürgün. * Bir şeyin olmayacak cihetini düşünen. * Hakikatın aksini iddia eden. * Gr: Başında nefiy edatı bulunan kelime veya cümle. * Nâkıs. Negatif, olumsuz.

• MENFİYYEN

  Sürgün olarak.

• MENFUH

  Üfürülmüş. * Büyük karınlı. Nefholunmuş.

• MENFUR

  Kendisinden nefret edilen, sevilmeyen. İğrenç. * Mebguz.

• MENFUS

  Yeni doğmuş çocuk.

• MENFUŞ

  (Pamuk veya yün gibi) atılmış ve didilmiş. Dağılmış, didik didik edilmiş.

• MENGENE

  Tazyik veya sıkıştırma için kullanılan demir veya tahta âlet.

• MENGUŞ

  f. Küpe.

• MENH

  Burun deliği.

• MENH

  Verme, ihsan etme.

• MENHAR

  (C.: Menâhir) Hayvan kesilecek yer. Hayvan boğazlanan yer. Mezbaha.

• MENHAT

  Mâni, nehyedici, engel.

• MENHEB

  Yağma etmek. Yağma edecek yer.

• MENHEC

  (C.: Menâhic) Geniş, açık yol.

• MENHEC-İ SEDÂD

  Doğruluk yolu. Sırât-ı müstakim.

• MENHEL

  (C.: Menâhil) Hayvan sulanan yer. * Menzil, durak. Konaklanacak yer.

• MENHERE

  (C: Menâhir) Mahalle arasındaki süprüntülük.

• MENHÎ

  Şer'an yapılması yasak olan, haram olan şey.

• MENHİR

  (C.: Menâhir) Burun deliği.

• MENHİYYAT

  Şer'an haram edilenler. Yasak edilmiş, İlâhi emirle men'edilmiş olanlar. Nehyedilenler. Yasak olanlar.

• MENHUB

  Korkak adam. * Muhtar, müntehab, seçkin.

• MENHUB(E)

  (Nehb. den) Talan edilmiş, yağma edilmiş.

• MENHUM

  Nasıl yerse yesin karnı doymaz kimse. * Bir şeye çok hırs gösteren kişi.

• MENHUS

  Zayıf, etsiz.

• MENHUS

  Kuyruğunun yanları uyuz olan deve.

• MENHUS

  Uğursuz. Kötü. Meş'um.

• MENHUŞ

  Yılan, akrep cinsinden bir hayvan tarafından sokulmuş.

• MENHUT

  Yontulmuş. Tıraş edilmiş. Yontulmuş ağaç.

• MENİ

  Erkek veya dişinin bel suyu. Döl suyu. Nutfe. Sperma.

• MENİ'

  Sarp. Çetin. Zor. El erişmez. Zabtı zor.

• MENÎ

  f. Benlik. Benlik iddiası. Hodbinlik.

• MEN-İ MUHAKEME

  Muhakemeyi durdurmak, muhakemeye lüzum görmeyip menetmek.

• MENİE

  Ölüm, mevt.

• MENİHA

  Hediye, armağan, bahşiş.