M Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

1. Anasayfa
2. Osmanlıca Sözlük
3. M Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

• MENSUCÂT-I HARİRİYYE

  İpek dokumalar.

• MENSUH

  (Nesh. den) Hükmü kaldırılmış. Nesholunmuş. Hükümsüz bırakılmış.

• MENSUK

  (Nesk. den) Düzgün olarak dizilmiş olan.

• MENSUR

  (Nesr. den) Dağılmış. Saçılmış. * Gece vaktinde güzel kokan bir çiçek. * Edb: Manzum olmayan nesir halindeki yazı. Bunun mânaca çok güzel ve şiir gibi ahenkli yazılmış olanına "mensur şiir" denir.

• MENSUR

  (Nasr. dan) Yardım görmüş. * Muzaffer. Zafer bulmuş. * Cenab-ı Hak tarafından her işinde nusrete mazhar olduğundan Hz. Peygamber Aleyhissalâtü Vesselâm'ın bir ismi de Mensur'dur.

• MENSUS

  (Bak: Mansus)

• MENŞAR

  Yayıp dağıtacak yer. * Öldükten sonra dirilecek yer.

• MENŞAT

  (C: Menâşıt) Neşat, sürur, neşe.

• MENŞE'

  (Neş'et. den) Esas. Kök. Bir şeyin çıktığı, neş'et ettiği yer. Beslenip yetişilen yer.

• MENŞED

  İsteme, talebetme.

• MENŞELE

  Küçük parmağın yüzük takılan yeri.

• MENŞER

  Neşredilip dağıtılan yer.

• MENŞUD

  Matlup, istenen şey.

• MENŞUR

  (Neşr. den) Neşrolunmuş. Dağıtılmış. Yayılmış. Herkese ilân edilmiş. * İşleri dağınık. Perişan. * Sultanın emri, mühürsüz mektubu, fermanı. * Bayrak. * Mat: Alt ve üst tabanları birbirine müsavi ve müvâzi (eşit ve paralel), kenarları da müsâvi ve müvâzi olup yüzleri birbirine benzeyen şekil. Prizma.

• MENŞUR-U MUKADDES

  Mukaddes ferman. (Kelime-i şehadet kastedilmektedir)

• MENTEC

  Doğuracak vakit.

• MENUAT

  Men'etmeler. Yasaklar.

• ME'NUB

  (Bak: İhcâc)

• MENUC

  Sütü diğer develerden sonra çekilen deve.

• ME'NUF

  Burunda hastalığı olup koku alamayan.

• MENUN

  (Menn. den) Kesmek. * Vakit, zaman, ömür ve sâireyi kesen mânâsınadır.

• ME'NUS

  Alışılmış. Alışık. Ünsiyet edilmiş. * Beğenilmiş. Mergub.

• ME'NUSE

  Ateş.

• ME'NUSİYET

  Alışılmış olma. Alışılma. Ünsiyet edilmiş olma.

• MEN'UŞ

  Hayır ile yâdedilen ölü. * Yukarı kaldırılmış. * Fakir olduktan sonra sevindirilmiş. * Tabuta konulmuş.

• MENUT

  Asılı, muallâk. * Bağlı. Mütevakkıf. Merbut. Vâbeste. * Bir milletten olmayıp sonradan o millete dahil olmuş olan.

• ME'NUT

  Hased olunmuş kişi, mahsud.

• MEN'UT

  Medhedilmiş. İyiliği, güzelliği söylenilmiş olan.

• MENVÎ

  Kasdedilen. * Niyet. Maksad. Meram.

• MENVÎ-İ ZAMİR

  İçindeki niyet ve maksat.

• MENY

  Meniyi dışarı getirmek. * Takdir etmek. * Okumak. * Hükmetmek.

• MENZAM

  (C: Menâzım) Çeşitli şeyleri bir yere dizmek.

• MENZEHE

  Gezinti yeri.

• MENZİL

  İnilen yer. Konulacak yer. * Yer. Dünya. Ev. * Mesafe.

• MENZİLET

  Derece, pâye, rütbe, mertebe. Yükseklik derecesi. * Konak yeri, inecek yer. Hane, ev.

• MENZİLGÂH

  f. Konak. Yer. Ev. Bir müddet durulan yer.

• MENZİLHANE

  f. Konak yeri. Hayvan değiştirilen yer.

• MENZİL-İ KAMER

  Koz: Ayın dünya etrafındaki mahreki. Bu mahrekte aynı noktaya tekrar gelmek için geçen zaman.

• MENZİL-İ KÜLLÎ

  Mahrekin en son noktasına kadar olan mesâfe.

• MENZİLNİŞİN

  f. Yerinde oturan.

• MENZU'

  (Nez. den) Nez olunmuş, koparılmış.

• MENZUF

  Susuzluktan dolayı dili kurumuş kimse. * Kan kaybından dolayı dermansız ve güçsüz kalmış olan insan.

• MENZUL

  (Nüzul. den) Nüzüllü, inmeli.

• MENZUR

  (Nezr. den) Adanmış, nezrolunmuş, va'dedilmiş. Adak olarak belirtilmiş.

• MENZUT

  Haris kimse.

• MER

  f. Elli (Sayısı). Hamsin. (50)

• ME'R

  Katı, şiddetli, şedid. * Fesad.

• MER'

  (C: Müru') Er, erkek. * Güzel manzara.

• MER'

  Ot çok olmak.

• MERA

  (C: Merâyâ) Sütü çok olan dişi deve.