M Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

1. Anasayfa
2. Osmanlıca Sözlük
3. M Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

• MENİN

  Toz. * Zayıf kişi. * Zayıf ip.

• MENİŞ

  f. Tabiat, huy, mizac.

• MENİYYE

  Ölüm, mevt. * Takdir olunmuş olan.

• MENKA'

  Su toplanan çukur.

• MENKAB (MENKABE)

  (C: Menâkıb) Dağ arasında olan yol. * Dar yol. * Güzel hareket ve fiil. * Delik açılacak yer.

• MENKABE

  Meşhur kimselerin ahvâline dair hayat hikâyesi. Kıssa. Hikâye. Menkıbe.

• MENKAL

  Nakledecek mekân.

• MENKASE

  Eksiklik, noksanlık.

• MENKEL

  Ayak bileziği. Süs olarak kadınların ayak bileklerine taktıkları bilezik.

• MENKİB

  (C.: Menâkib) Omuzbaşı. Omuz ile kol kemiğinin birleştiği yer.

• MENKU'

  (Menkua) Haşlanmış. Suda kaynatılmış.

• MENKUB

  (Nekbet. den) Dert ve meşakkatlere mâruz kalmış olan. * Rütbe ve haysiyyetten düşmüş olan.

• MENKUB

  (U, uzun okunur) Delinmiş. Oyulmuş.

• MENKUHA

  Nikâhlı karı. Nikâhlanmış olan kadın.

• MENKUL

  Nakledilen. Akli olmayıp mukaddes kitapla bildirilen. * Bir yerden başka yere taşınmış olan. Taşınabilen. * Anlatılan.

• MENKULAT

  Nesilden nesile veya ağızdan ağıza yayılıp duyulan. Nakle dayanan bilgiler. Nakledilenler. (Bak: Mürtecel)

• MENKUR

  İnkâr olunmuş.

• MENKUR

  Delinmiş. Oyulmuş.

• MENKUS

  (Naks. dan) Noksanlaştırılmış. Eksik olan.

• MENKUS

  (Nüks. den) Tersine çevrilmiş. Baş aşağı edilmiş.

• MENKUŞ

  (Nakş. dan) Nakşolunmuş. İşlenmiş. Nakış yapılmış. Boya ile süslenmiş.

• MENKUŞE

  Nakşolunmuş, işlenmiş. * Kemik çıkmış olan baş yarığı.

• MENKUT

  (Nokta. dan) Noktalanmış. Noktalı.

• MENKUZ

  Nakzedilmiş. Bozulmuş. Hükümsüz bırakılmış.

• MENMUL

  (Neml. den) Üzerine karınca üşüşmüş olan şey.

• MENN

  Nimet vermek. İyilik etmek. * Minnet. * Rıza. * Esiri fidye almadan, ücretsiz salıvermek. * Kesmek. * Zayıf etmek. * Ettiği iyiliği başa kakmak. * İki batman ağırlık. * Kudret helvası.

• MENNÂ'

  (Men'. den) Alıkoyan, mâni olan, yaptırmayan. * Önleyici, men'edici.

• MENNAC

  Çok bahşiş veren. İhsan eden.

• MENNAN

  İhsanı bol. Çok çok ihsan eden. En çok nimet veren. (Allah)

• MENNANE

  Malı, mülkü, serveti için kendisiyle evlenilen kadın.

• MENNÂ-UL HAYR

  Hayır ve iyiliğe mâni olan. Hayrı önleyen.

• MENSAF

  (C: Menâsıf) Her şeyin yarısı.

• MENSEA

  (C: Menâsi') Otu tez biten yer.

• MENSEC

  (Nesc. den) Bez, çulha vs. dokunan yer. Örücü işyeri. Trikotaj atelyesi.

• MENSEK

  (C.: Menâsik) İbâdet yeri. İbâdetgâh. * İbâdet yapma usulü. * Kurban kesecek yer.

• MENSIB

  (C: Menâsıb) Demir sayacak. * Asıl. * Mertebe, derece.

• MENSÎ

  (Mensiyye) (Nisyan. dan) Unutulmuş, hatırdan çıkmış.

• MENSİC (MENSEC)

  (C: Menâsic) Bez dokuyacak yer. * Boyun ile kürek arası.

• MENSİK (MENSEK)

  (C: Menâsik) İbadet edecek yer. * Kurban kesilecek yer. * Kesilmiş kurban.

• MENSİM

  (C.: Menâsim) Alâmet, işaret, nişân, iz, eser. * Yol, tarik. * Deve tırnağı.

• MENSİYAT

  (Mensi. C.) Hatırdan çıkıp unutulmuş şeyler.

• MENSİYET

  Unutulma, hatırdan çıkma.

• MENSİYY

  Unutma yeri. * Hiç bahsedilmeyen terkedilmiş nesne.

• MENSUB

  Bir şeye veya kimseye nisbeti olan, alâkası bulunan. Bir şeyle ilgili olan.

• MENSUB

  (Bak: Mansub)

• MENSUBÂT

  (Mensub. C.) Bir yere mensub olanlar. Bir yerin adamları.

• MENSUBÎN

  (Mensub. C.) Mensublar. Mensub ve alâkadar olanlar. Bir daire veya yerin adamları.

• MENSUBİYYET

  Mensubluluk, ilgili, bağlı oluş. Alâkalı bulunuş.

• MENSUC

  (Nesc. den) Dokunmuş, dokunulmuş, dokunulan. Örülmüş. İşlenmiş.

• MENSUCÂT

  Bez veya kumaş gibi dokumak suretiyle yapılan tezgâh veya fabrika mahsulü mallar.