M Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

1. Anasayfa
2. Osmanlıca Sözlük
3. M Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

• MERHAMETŞİARÎ

  f. Merhametlilik, merhametli oluş.

• MERHAZ

  (C: Merâhiz) Don yıkayacak yer. * Abdest alacak yer.

• MERHEB

  (C: Merahib) Kaçacak yer.

• MERHEM

  Melhem. Deriye, yaraya sürülen ilâç. * Mc: Acıyı teskin eden şey. * Kederi, derdi gideren.

• MERHEMSÂ(Y)

  f. Merhem süren. Çare ve deva bulan.

• MERHEMSÂZ

  f. Çare bulan. Merhemci, ilâç yapan.

• MERHEMSÂZÎ

  f. Çare buluculuk.

• MERHESA

  (C: Merâhis) Mertebe, derece.

• MERHUB

  Korkulan ve kendisinden kaçılan şey. * Aslan.

• MERHUM

  (Rahm. den) Kendine rahmet edilmiş. * Rahmete kavuşmuş. Dünyanın sıkıcı ahvâlinden kurtulup rahmet-i İlâhiyeye kavuşmuş olan. Dünya imtihanından kurtulup, vazifesini bitirmiş, paydosa kavuşmuş olan. (Vefat etmiş müslüman hakkında söylenir.)

• MERHUME

  Vefât etmiş, rahmete kavuşmuş kadın.

• MERHUN

  (Rehin. den) Rehin edilmiş olan. Ödünç alınan bir şeyi teminata bağlamak için, onun yerine verilen herhangi bir şey. * Belirli müddetle bir şeye bağlı olan. * Edb: Mânası diğer beyit ile tamamlanan beyit.

• MERHUZ

  Yıkanmış, gusül etmiş.

• MERİ'

  (C: Emrâ-Emru) Otu çok olan yer. * Ucuzluk olan yer.

• MER'Î

  Görmeğe âid. Görünür olan. Gözle görülen. Manzara.

• MER'Î

  (Mer'iyye) Riayet edilen, hükmü geçen. Makbul sayılan, hürmet edilen.

• MERİC

  Çalkantılı, dalgalı.

• MERÎC

  Muzdarip, sıkıntılı. * Çeşitli nesne, muhtelif. Karışık, muhtelit.

• MERÎD

  Katı, yoğun. Güçlü, kuvvetli kimse. * Süt içinde ıslatılıp yumuşatılan hurma. * Baş kaldıran. Sadece fesadlık çıkaran. İnatçı. Şerli. Haddini aşmakta, azgınlıkta ve günahkârlıkta çok ileri gitmiş olan.

• MERİDYEN

  (Bak: Hatt-ı nısf-un nehar)

• MERİH

  Beyaz servi.

• MERİH

  Koz: Güneş etrafında seyreden seyyarelerden dünyadan sonra güneşe en yakın olanı. (Aslı: Merrih veya Mirrih okunur.) * Mars.

• MERİK

  Usfur otu.

• MERİN

  Hal, durum. * Ahlâk.

• MERİR

  (C: Merâyir) Uzun ve sağlam ip.

• MERİRA (MARURE)

  Buğday arasında olan acı bir tohum.

• MERİRE

  Azimet. (Ruhsat'ın zıddıdır)

• MERİŞ

  Üzerinde kuş tüyü olan nesne.

• MER'İYYAT

  (Mer'î. C.) Gözle görülen şeyler.

• MER'İYYET

  Mer'î oluş. Makbul olma. Muteber olma. Hükmü geçer olma.

• MER'İYY-ÜL HÂTIR

  İtibarlı. Sözü geçer.

• MERK

  Kokmuş deri. * Derinin yününü yolmak. * Kazımak. * Nüfuz etmek, içine işlemek.

• MERK

  f. (Bak: Merg)

• MERKAAN

  Ahmak kimse.

• MERKAB

  Gözetleme yeri.

• MERKAD

  Uyku yeri. Yatacak yer. * Mezar, kabir.

• MERKAŞ

  Bir şeyin üstünde siyah ve beyaz noktalar olması.

• MERKAT

  (Bak: Mirkat)

• MERKEB

  (Rekb. den) Binilen vâsıta. Binilen şey. * Eşek.

• MERKEL

  (C: Merâkil) Yol. * Hayvan üstüne binen kimsenin iki tarafından ayağı dibindeki yer.

• MERKEZ

  (Rekz. den) Bir şeyin ortası. Vasat. Yol. Durum, vaziyet. Hal, suret. * Şubeleri bulunan bir teşkilâtın idâre olunduğu ve emir veren yeri, makamı. Bir şeyin en işlek yeri. Teşkilât olan yerin en yüksek makamı. * Geo: Dairenin orta noktası. Çaplarının kesim noktası.

• MERKEZÎ

  (Merkeziye) Merkeze mensub. Merkezde bulunan. Merkezle alâkalı.

• MERKEZ-İ ÂLEM

  Güneş, şems.

• MERKEZ-İ ARZ

  Arzın merkezi. Dünyanın merkezi, iç tarafı.

• MERKEZ-İ DEVR

  Hareket eden bir cismin, etrafında devrettiği nokta.

• MERKEZ-İ SIKLET

  Ağırlık merkezi.

• MERKEZ-İ TEŞRİ'

  Kanun yapma merkezi.

• MERKEZİYYET

  İşlek yerde, merkezde bulunmuş olmak. * Bütün işlerin bir yerden idare edilir olması, merkezleştirilmesi.

• MERKU'

  Eski, yırtılmış elbise.

• MERKUB

  (Rükub. dan) Üzerine binilmiş, bindirilmiş. * Üzerine binilen hayvan veya nakil vasıtası.