M Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

1. Anasayfa
2. Osmanlıca Sözlük
3. M Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

• MEZR

  (Mezra) Zarif adam. * Bir kimseye düşmanlık etmek. * Parmakla çimdiklemek. * Su kırbasını tamamen doldurmak. * Tadını anlamak için biraz ağzına almak, içmek.

• MEZRAA

  Tarla. Ekilip mahsul alınan mülk, yer.

• MEZREVAN

  Dizin aşağısındaki kaba etlerin etrafı.

• MEZRU'

  (C.: Mezruât) (Zirâ. dan) Arşınlanmış, ölçülmüş. Arşınla ölçülmüş.

• MEZRU'

  Ekilmiş. Tohum ekilmiş yer.

• MEZRUAT

  (Mezru. C.) Arşınlanmış şeyler. Ölçülmüş nesneler.

• MEZRUAT

  Ekili olan şeyler. Ekili yerler.

• MEZ'UB

  Koyununa kurt gelen.

• MEZ'UK

  Mesrur, neşeli, sürurlu. * Tuzlu.

• ME'ZUN

  İzinli, izin almış. Salâhiyetli. * Diplomalı. İcâzetli.

• ME'ZUNEN

  İzinli olarak.

• ME'ZUNÎN

  (Me'zun. C.) Mezunlar. İzin almış kimseler. Salâhiyetliler. İcâzet sahibleri. Diplomalılar.

• ME'ZUNİYET

  Me'zun olma. İzinli ve salâhiyetli olma. Diplomalı olma.

• ME'ZUNİYET-İ KAT'İYE

  Kat'i mezuniyet, kesin izin.

• ME'ZUNİYET-İ RESMİYE

  Resmi izin ve selâhiyet.

• MEZ'UR

  (Mez'ure) Korkmuş, çekinmiş.

• MEZZ(E)

  Emmek, mass.

• MEZZA'

  (C.: Mezâyi) Koğucu. * Yalan. * Sırrını gizlemeyen kişi.

• MEZZAH

  Lâtifeci, şakacı.

• MEZZER

  Halep vilâyetinden getirilen siyah taş.

• MI'CAZ

  Mak'adı büyük olan.

• MIGREFE

  (C: Megârif) Kepçe.

• MIGŞA

  Bahadır, kahraman.

• MIGTAS

  Burun, göz çanağı.

• MIHBASA

  (C: Mehâbıs) Helva küreği.

• MIHBAT

  Davar için ağaçtan yaprak dökmekte kullanılan sopa.

• MIHBAZ

  (C: Mehâbız) Hallaç tokmağı.

• MIHCEN

  (C: Mehâcin) Çomak. * Başı eğri ağaç.

• MIHDAME

  Hizmeti çok olan kişi.

• MIHFAK

  Enli yassı kılıç.

• MIHKAN

  (Mıhkana) Şırınga. Tenkıye âleti.

• MIHLAC

  Yufka oklavası. * Yün ve pamuk atacak âlet, hallaç tokmağı.

• MIHSAL

  Kilit. * Zenbil.

• MIHTAB

  Balta gibi odun kesmekte kullanılan âlet.

• MIHTAT

  Cetvel tahtası.

• MIHZAK

  Makat.

• MIKASS

  (C: Makâs) Kesecek âlet, mikrâz.

• MIKATTA

  Üzerinde kamış kalemlerin uçları kesilen sedef, kemik, ağaç, fil dişi veya mâdenden yapılan âlet.

• MIKBES (MIKBÂS)

  (C: Mekâbis) Ateş parçası.

• MIKDEHA

  (C: Mekâdih) Kepçe. * Çakmak.

• MIKLA'

  (Mıklât) (C: Mekâli) Çelik çeldikleri ağaç. * Kebap tavası.

• MIKLA'

  Sapan.

• MIKLAD

  (C.: Mekâlid) Anahtar, miftah. Kilit dili. * Hazine.

• MIKLAT

  Evlâdı yaşamayan kadın. * Bir kez doğuran ve daha hâmile olmayan deve.

• MIKLEB

  Eski kitap ciltlerinin sol kenarındaki kapak. Ekseriya okunan yer belli olsun için araya konurdu.* Saban demiri.

• MIKLEM (MIKLEME)

  (C: Mekâlim) Kalem koyacak kap, kalemlik.

• MIKMA'

  (C: Mekami') Fil başına vurdukları demir çomak.

• MIKMAA

  (C.: Mekami') Gürz ve topuz gibi parçalayıcı ve yarıcı silâh.

• MIKNA'

  (Mıknaa) (C.: Mekani') Başörtüsü.

• MIKNATIS

  yun. Demir ve benzeri mâdenleri kendine çekici hususiyeti bulunan câzibe. * Başka te'sir altında kalmadan kuzey ve güney kutuplarına doğru yönünü değiştiren demir çubuk. (İki kutbu bulunan bu mıknatıslı çubuğun şimale bakan kısmına şimal (kuzey) ucu, cenuba çekilen ucuna da cenub (güney) ucu diyoruz. * Mağnetik oluş.