P Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

1. Anasayfa
2. Osmanlıca Sözlük
3. P Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

• PENCPAY

  f. Beş ayaklı. Yengeç.

• PENCRUZE

  f. Beş günlük. * Süreksiz, pek az.

• PENCSALE

  f. Beş yaşında.

• PENCŞENBİH

  f. Beşinci gün. Perşembe.

• PENCÜM

  f. Beşinci.

• PENCÜMİN

  f. Beşinci.

• PENÇE

  f. El ayası ile beş parmağın tamamı. * Hayvanların ön ayaklarının parmaklarıyla tırnakları. * Eskiden Şark hükümdarlarının imza yerine ellerini kırmızı boyaya sürüp, kâğıdın üstüne basmalarıyla olan şekil, tuğra. * Mc: Kuvvet. Savlet, satvet.

• PENÇE-İ KAHR

  Kahir pençesi. Mahveden el.

• PENÇEZEN

  f. Pençe vuran, düşman.

• PEND

  f. Nasihat, vaaz, öğüt.

• PENDİMİ GUŞ ETTİ

  Nasihatımı dinledi.

• PENDKÂR

  (C.: Pendkârân) f. Nasihat eden, nâsih. Öğüt veren.

• PENDNÂME

  f. Öğüt kitabı.

• PENDUZ

  f. Çuvaldız.

• PENİR

  f. Peynir.

• PER

  f. Kanat.

• PERAKENDE

  f. Dağınık. Dağıtma. * Azar azar yayılan veya satılan.

• PERAKENDEGÛ

  f. Saçma sapan konuşan. Saçmalayan.

• PERANDAH

  f. Sepilenmiş deri sahtiyan.

• PER-AVER

  f. Kanat açan, kanat açıcı. Keskin uçan.

• PERÇEM

  f. Kâkül. * Tepede bırakılan saç. * Mızrak ve bayrak gibi şeylerin başlarına konulan püskülümsü şeyler.

• PERD

  f. Kıvrım, büklüm, kat.

• PERDA

  f. Yarın.

• PERDAHT

  f. Cilâ. Parlaklık, parlama. * Düzleme, temizleme.

• PERDAHTE

  f. Cilâlanmış, parlatılmış. * Temizlenmiş, düzenlenmiş, tertib edilmiş.

• PERDAR

  f. (Bak: Berdâr)

• PERDAZ

  f. Tertib eden, düzenleyen, düzeltici.

• PERDE

  f. Kapı, pencere gibi yerlere asılan veya iki yeri birbirinden ayıran, görünmeğe mâni olan şey. * Mc: Irz, namus, iffet.* Bir müzik parçasını meydana getiren seslerden herbirinin kalınlık veya incelik derecesi. * Bir sahne eserinin büyük bölümlerinden her biri. * Ekran, sinema perdesi. * Tıb: Aksu. * Mc: Gaflet. Basiretsizlik. (Bak: Esbabperest.)

• PERDE YIRTILMAK

  Hayasızlık etmek, utanmazlık.

• PERDEBERDAR

  f. Perde kaldırıcı. Perde açıcı.

• PERDEBER-ENDAZ

  f. Perdeyi kaldırıp atan. * Utanmayı bırakan, sıkılmayan, utanmayan, hayâsız.

• PERDEBİRUN

  f. Utanmaz, açıksaçık konuşan.

• PERDEBİRUNÂNE

  f. Sıkılmadan, utanmazcasına. Perdeyi kaldırırcasına. Edebsizce.

• PERDEDÂR

  f. Perdeci, kapıcı, odacı. Bir şeyin görünmesine ve bilinmesine mâni ve perde olan.

• PERDEDÂR-I FELEK

  Ay, kamer.

• PERDEDER

  f. Perde yırtan. Utanmaz, hayâsız.

• PERDEGÎ

  (C.: Perdegiyân) f. İyi örtünmüş ve namuslu kadın.

• PERDE-İ CÜMUD

  Donmuş, katı perde. * Mc: Alem, tabiat. * Akıl ve hissiyatı kendisi ile meşgul edip, dini ve ulvi hakikatlardan ayıran, gaflet veren perde.

• PERDE-İ NİLGÜN

  Gökyüzü, sema.

• PERDE-İ TÜRABİYE

  Toprak perdesi, yer yüzü.

• PERDEKÂR

  f. Perdeli. Perde ile örtülü yer.

• PERDEKEŞ

  f. Perde çekici, örtücü. Engel, mâni.

• PERDENİŞİN

  f. Perde arkasında oturan. * Mc: Namuslu, temiz.

• PERDEPUŞ

  f. Örten, örtücü.

• PERDESERÂ

  f. Şarkı söyleyen, şarkıcı. * Saz çalan, çalgıcı. * Küçük çadır.

• PERDESERÂY

  f. Küçük çadır. * Şarkı söyleyen, şarkıcı, hânende. Çalgıcı, saz çalan.

• PERDEŞİNÂS

  f. Şarkı söyleyen, şarkıcı.

• PERE

  f. Uç, kenar.

• PERE-İ BİNÎ

  Burun ucu.

• PERE-İ KÛH

  Dağ eteği.