V Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

1. Anasayfa
2. Osmanlıca Sözlük
3. V Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

• VAV

  Kur'an alfabesinde sondan üçüncü harftir. Ebced hesabında 6 sayısının karşılığıdır.

• VA'VA'

  İnsan topluluğu. * Sesler.

• VAVEYLA

  Çığlık, yaygara, feryat. * Eyvah, yazık gibi üzüntü ifadeleri.

• VAV-I ATIF

  Gr: Atıf vavı, kelimeyi veya cümleyi birbirine bağlayan vav harfi. (Bak: Harf-i atıf)

• VAV-I HÂLİYE

  Haller cümle olabilir. Eğer isim cümlesi olursa, başında bir "vav" bulunur. Ona Vav-ı hâliye denir. Bu vav, hâl'i zi-l-hâle bağlar. (Reeytuhu ve biyedihi kitâbün: Elinde bir kitap olduğu halde onu gördüm) cümlesindeki gibi.

• VAV-I KASEM

  Gr: Herhangi bir kelimenin, çok defa Allah isminin evveline gelerek, yemin için kullanılan vav harfi. Vallahi, Veşşemsi, Velfecri kelimelerinde olduğu gibi.

• VAVÎ

  Vav harfine mensub. Vav harfi ile alâkalı.

• VAVİK

  Okun nişana dokunmayıp yanına düşmesi hâli.

• VÂYE

  Nasib, kısmet, behre.

• VÂYEDÂR

  f. Kısmetli. Nasibi olan.

• VAZ

  f. Terk etme, bırakma.

• VA'Z

  Dinî mes'eleler üzerinde konuşup nasihat etmek. Kalbi yumuşatacak sözlerle insanı iyiliğe sevke çalışma.

• VAZ'

  (C.: Evza') Koyma, konulma. Bırakmak. Atlamak. Tayin etme, belirtmek. Duruş, hareket, tarz.

• VAZAAT

  Alçaklık, âdilik, bayağılık.

• VAZAH

  Beyaz ve güzel yüzlü adam.

• VAZAHAT

  Açıklık, vâzıhlık.

• VAZAİF

  (Vazife. C.) Vazifeler, işler.

• VAZ'AN

  Vaz' ile, vaziyeti, durumu itibariyle, yerleştirmek suretiyle. * Asıl lügat mânası cihetinden.

• VÂZI'

  (Vazıa) Koyan. Yerleştiren. Vaz' eden.

• VAZ'-I HAML

  Doğurma.

• VAZ'-I YED

  El koymak, sahib çıkmak, tasarruf etmek.

• VÂZIH

  Açık, ayan, âşikâr. Besbelli. Kapalı olmayan. * Edb: Vuzuhlu söz. Bir okunuşta mânâsı anlaşılacak ifâde.

• VÂZIHAN

  Açık olarak. Açıkça. Açık açık. Aşikâr surette.

• VÂZIHÂT

  (Vâzıh. C.) Açık ve meydanda olan şeyler.

• VÂZI-I KANUN

  Kanun koyan. Kanun yerleştiren. Kanun hazırlayan.

• VÂZI-UL YED

  El koyan. Eline alan. Bir malı eline geçirmiş olan.

• VAZÎ'

  (Vazîa) Alçak, deni, bayağı, âdi.

• VAZİFE

  Bir kimsenin yapmaya mecbur olduğu iş. Yapılması birisine havale edilen şey. Kıymet verilen iş. * Ücret.(Tarîk-ı Hakta çalışan ve mücahede edenler, yalnız kendi vazifelerini düşünmek lâzım gelirken, Cenab-ı Hakk'a aid vazifeyi düşünüp, harekâtını ona bina ederek hataya düşerler.Meşhurdur ki: Bir zaman İslâm kahramanlarından ve Cengiz'in ordusunu müteaddit defa mağlup eden Celâleddin-i Harzemşah harbe giderken, vüzerası ve etbaı ona demişler: "Sen muzaffer olacaksın; Cenab-ı Hak seni galip edecek." O demiş." Ben Allah'ın emriyle cihad yolunda hareket etmeye vazifedarım, Cenab-ı Hakk'ın vazifesine karışmam; muzaffer etmek veya mağlub etmek onun vazifesidir." İşte o zât bu sırr-ı teslimiyeti anlamasıyla hârika bir surette çok defa muzaffer olmuştur.Üstad-ı Mutlak, Mukteda-yı Küll, Rehber-i Ekmel olan Resul-ü Ekrem Aleyhissalâtü Vesselâm $ olan ferman-ı İlâhîyi kendine rehber-i mutlak ederek, insanların çekilmesiyle ve dinlememesiyle daha ziyade sa'y-ü gayret ve ciddiyetle tebliğ etmiş. Çünki $ sırrıyla anlamış ki: İnsanlara dinlettirmek ve hidayet vermek, Cenab-ı Hakk'ın vazifesidir. Cenab-ı Hakk'ın vazifesine karışmazdı. L.)

• VAZİFEDÂR

  (C.: Vazifedârân) f. Vazifeli, görevli. * Memur.

• VAZİFEHÂR

  (C.: Vazifehârân) f. Ücret alan.

• VAZİFEŞİNÂS

  f. İşini dikkatle yapan. Vazifesini özenerek, severek yapan.

• VAZİFETEN

  Vazife ile, vazife olarak.

• VAZÎH(A)

  (Vuzuh. dan) Meydanda, apaçık.

• VÂZİR

  (Vâzire) Günah işleyen. Suç işleyen.

• VAZZAH

  Meydanda, çok açık, belli.

• VE

  Gr: "Dahi, de, hem, ile, berâber" mânâlarına bağlama edâtı.

• VE Bİ-L HAKKI NATAKTE

  Hak ile söyledin, hakkı söyledin. Haksın, sâdıksın.(Zira o, Lâ ilahe illallah der, dâva eder. Bütün sağ ve sol, yani mazi ve müstakbel taraflarında saf tutan o nurani zâkirler, aynı kelimeyi tekrar ederek, icma ederek mânen "Sadakte ve bi-l hakkı natakte" derler. Hangi vehmin haddi var ki, böyle hesapsız imzalarla te'yid edilen bir müddeaya parmak karıştırsın. M.)

• VEBA

  Salgın bir hastalık. Taun.

• VEBA'DÜ

  Ondan sonra, imdi. (İlk sözden sonra esas söze başlarken kullanılan bir tâbirdir. Bilhassa dinî eserlerin başında Cenab-ı Hakk'a şükür ve hamd ettikten, Peygamberimize (A.S.M.) salâvat ve duadan sonra esas söze başlarken söylenir.)

• VEBAL

  Günah. Zarar. Ziyan. Şiddet. Ağırlık. Azab. Doğru olmayan bir hareketin manevî mes'uliyeti.

• VEBER

  Bedevi, göçer. * Deve yünü. * Davar tırnağı.

• VEBL

  Ağır ve vahim olmak.

• VEBR

  Kocakarı soğuğundan bir gün. * Ada tavşanı, ak tavşan.

• VECA'

  Sızı, ağrı, acı. Ağrıyıp acımak.

• VECAHET

  Güzellik, güzel yüzlülük, gösterişlilik. * Haysiyet, şeref, onur, itibar.

• VECAR

  (C.: Vücür - Evcire) Sel suyunun oyduğu yer. * Arslan ve kurt gibi vahşi hayvanların yatağı. İn.

• VECAZET

  Sözün veciz oluşu. Kelâmın kısa oluşu.

• VECD

  Aşk, muhabbet. Kendinden geçecek, unutacak kadar İlâhî bir aşk hali. * Yüksek heyecan. İştiyakın galebesi.

• VECD-ÂLUD

  f. Vecd veren haller. Manevî coşkunlukla beraber olan hal.

• VECD-EFZÂ

  f. Vecdi artıran, heyecanı çoğaltan.