Z Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

1. Anasayfa
2. Osmanlıca Sözlük
3. Z Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

• ZEMCERE

  (C.: Zemâcir) Şiddetle çağırmak.

• ZEME

  (C.: Zemmâm) Suyu az olan kuyu. * Tenbellik.

• ZE'ME

  Şiddetli ses, çığlık. * İhtiyaç, hâcet.

• ZEMEC

  Gadap etmek, hiddetlenmek, kızmak. * Doldurmak.

• ZEMEL

  Bir yanı üzerine çöküp öbür yanını yukarıya kaldırarak koşmak. * Devenin ayağına ârız olan aksaklık. * Su tulumunun sarkması.

• ZEMEN

  Zaman, vakit.

• ZEMER

  İnce saçlı. * Bahadır, kahraman, yiğit kimse.

• ZEMEYAN

  Acele.

• ZEMHA

  Yaramaz huylu, bahil kimse.

• ZEMHARE

  (C: Zemâhir) Ok.

• ZEMHERİ(R)

  Karakış dönümünden (12 Aralıktan) 31 Ocağa kadar olan şiddetli soğuk devresi.

• ZEMİL

  Bir adamın hayvan üzerinde iken ardına binmiş olan adam.

• ZEMİL

  Tez, hızlı, seri. * Deve yürüyüşünden bir çeşit.

• ZEMİM

  Burun suyu, sümük. * Koç ve teke zekerinden akan bevl. * Koyun emziğinden akan süt.

• ZEMİME

  Zemme müstehak olan. Beğenilmeyen kötü hal ve hareket.

• ZEMİN

  f. Yer. Yeryüzü.* Meydan. Satıh. * Tarz. Eda. *Mevzu.

• ZEMİN

  Kötürüm kimse.

• ZEMİN Ü ZAMAN

  Vakit ve yer. * Münasebet. Mevzuya veya mes'eleye olan uygunluk, hâl, vaziyet.

• ZEMİN-BUS

  (Saygı ve hürmetten dolayı) yeri öpme.

• ZEMİN-DÂR

  (C: Zemindârân) f. Hâkim. Vâli.

• ZEMİN-İ ŞURE

  Çorak yer.

• ZEMİN-KUB

  f. İkide bir ayağını yere vuran çengi, rakkase. * Yer tepici olan at, deve, katır ve benzeri hayvanlar.

• ZEMİR

  Bahadır, kahraman, yiğit.

• ZEMİSTAN

  f. Kış. Kış mevsimi.

• ZEMİSTANÎ

  f. Kışlık. Kış mevsimine ait.

• ZEMK

  Sakal yolmak. (Yolunan sakala "zemika" veya "mezmuka" derler.)

• ZEMKA

  Kuşun kuyruğunun bittiği yer.

• ZEML

  Atın, davarın neşeli yürüyüşü. * Yük yüklemek. * Refik. Arkadaş.

• ZEMM

  Birisinin ayıplarını söylemek, çekiştirmek. Kötülemek, yermek. Ayıplamak.

• ZEMMÂM

  Ayıplayıcı, zemmedici, kötüleyici.

• ZEMMAR

  Düdük çalan.

• ZEMN

  Kötürüm olmak.

• ZEMR

  Savaşmak. * Bir nesne ile kandırmak.

• ZEMR

  Düdük çalmak.

• ZEMU' (ZEMİ')

  Aceleci ve seri kimse. * Sıçraması birbirine yakın olan tavşan.

• ZEMZEM

  Çok mübarek bir su. * Kâbe-i Mükerreme'nin yanındaki maruf kuyu. (Süryanicede Zem: Dur, gitme mânasınadır. Vaktiyle Hz. Hacer, oğlu İsmail'in (A.S.) ayağı altından su çıkıp aktığını veya bu kuyunun çok çok akmağa başladığını görünce, "zem zem" diye söylemesi ile kuyunun akması kesilmiş ve bu vecihle kuyu bu ismi almıştır.) *Kelimenin lügat manası: Yavaş yavaş teganni ve terennüm eylemek, hafif ve yavaş yavaş türkü söylemek. * Çok bol.

• ZEMZEME

  Nağme, hoş ses. Uzun uzadıya gürleyerek seslenmek. Geniz ve boğaz ile ezgili ses çıkarmak. Yavaş yavaş geniz ve boğazdan ses çıkararak türkü veya şarkı söylemek. * Cemaat.

• ZEMZEME-DÂR

  f. Ahenkli.

• ZEMZEME-PİRÂ

  f. Şarkı söyleyen, terennüm eden.

• ZEN

  f. Vuran, kesen, atan mânalarına gelerek birleşik kelimeler yapılır. (Zeden: Vurmak mastarında emir köküdür) Lâf-zen $ : Söz atan, lâf atan.

• ZEN

  f. Kadın, nisa.

• ZENA'

  Kısa boylu ve dar nesne. * Sidiğini tutup işemeyen kişi.

• ZENABİ

  Kuş kuyruğu. * Deve burnundan akan sümük.

• ZENABİL

  (Zenbil. C.) Zenbiller.

• ZENABİR

  (Zünbur. C.) Eşek arıları.

• ZENADIK

  (Zındık. C.) Zındıklar. Allah'a ve âhirete inanmayan dinsizler. İçten inanmayıp zâhiren mümin görünen münafıklar.

• ZENADİKA

  (Zındık. C.) Zındıklar.

• ZENAH

  (Zenâhdân) f. Çene.

• ZENAN

  f. "Vurarak" mânasına gelir ve birleşik kelimeler yapılır. Meselâ: Ta'ne-zenan $ : Söverek.

• ZENAN

  Kadınlar.