Z Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

1. Anasayfa
2. Osmanlıca Sözlük
3. Z Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

• ZER-KEŞ

  f. Altın kakmalı, altın işlemeli. * Altın tel yapan.

• ZERK-FÜRUŞ

  f. Hileci, hilekâr. İkiyüzlü, müraî.

• ZERM

  Kesilmek.

• ZERNEB

  Turunç kokusu gibi güzel kokan bir ot. * Fercin dışarısında olan et.

• ZERNİGÂR

  f. Altın ile işlenmiş. Yaldızlı.

• ZERR

  Düğmeyi iliklemek. * Birbirine pekitip bağlamak.

• ZERR

  Zerre, en küçük parça. * Karınca yumurtası. * Ayırmak.

• ZERRA'

  Ekinci, çiftçi.

• ZERRAD

  Zırh ören.

• ZERRAK

  (Zerk. den) İki yüzlü.

• ZERRAT

  (Zerre. C.) Zerreler. Pek ufak parçalar. Moleküller.

• ZERRE

  (C: Zerrat) Pek ufak parça. * Atom. * Çok küçük karınca. * Güneş ışığında görünen ufacık tozlar. * Küçük boylu adam.

• ZERREVÂRİ

  f. Zerre gibi çok küçük.

• ZERREVÎ

  Zerre ile alâkalı, zerreye âit.

• ZERRİN

  f. Altından yapılmış. Altın gibi parlak. Sarı

• ZER-RİŞTE

  f. Altın tel. Sırma. * Sarı.

• ZERŞEK

  Kadın tuzluğu. Pars anberi.

• ZER-ŞİNAS

  f. Altın tanıyan, sarraf.

• ZER-TAR

  f. Altın tel, sırma. * Güneş ışını.

• ZERUF

  Seri, hızlı, aceleci.

• ZERUR

  Göz otu.

• ZERV

  Tutup götürmek. * Savurmak. * Kırıp götürmek.

• ZER-VER

  f. Altın yaldızlı olan.

• ZERYAC

  Zerde aşı.

• ZERZERE

  Sığırcık kuşunun ötmesi.

• ZE'T

  Boğmak.

• ZETT

  Ziynet, süs.

• ZEUM

  Yağlı mıdır değil midir bilinmeyen koyun.

• ZEUR

  Korkak kimse.

• ZE'V

  Sürmek ve sulamak.

• ZEV'

  Ölüm sebebiyle gelen sıkıntı, keder.

• ZEVABE

  (C.: Zevâib) Saç bölüğü. * Zülüf. * Kılıç tasması.

• ZEVABİ'

  Musibetler. Büyük belâlar. (Bak: Devâhi)

• ZEVACİR

  (Zâcire. C.) Yasak edenler, men'edenler, önleyenler.

• ZEVAD

  Azıklar, yiyecekler.

• ZEVADE

  Ziyadelik, çokluk.

• ZEVAH

  Gitmek.

• ZEVAHİF

  (Zâhife. C.) Yerde sürünerek yürüyen hayvanlar, sürüngenler.

• ZEVAHİR

  (Zühre. C.) Çiçekler. * Parlak yıldızlar. * Ziynetli, parlak ve berrak olanlar.

• ZEVAHİR

  Dolu, taşkın, coşkun denizler. * Mc: Yüksek şan ve şerefler.

• ZEVAHİR

  (Bk: Zavahir)

• ZEVAİB

  (Zâib. C.) Erimiş şeyler, eriyenler.

• ZEVAİD

  (Zâide. C.) Fazlalıklar, fazla şeyler. Faydasız şeyler.

• ZEVAİL

  (Zail. C.) Zeval bulanlar. Zail olan şeyler. * Mc: Yıldızlar.

• ZEVAL

  Zâil olma, sona erme. * Gitmek. Yerinden ayrılıp gitmek. * Güneşin tam ortada gibi, baş ucunda bulunduğu zaman. * Güneşin nısf-ı nehar dairesinden batmaya doğru dönmesi. Seyrinin sonuna yaklaşması.(Gafletten kurtulan evvelki adam, o şedit şefkatin elemine karşı ulvi bir tiryak bulur ki; acıdığı bütün zihayatların mevt ve zevâlinde bir Zât-ı Bâki'nin bâki esmasının daimî cilvelerini temsil eden âyine-i ervahları bâki görür; şefkatı, bir sürura inkılâb eder. Hem zevâl ve fenâya mâruz bütün güzel mahlukatın arkasında bir cemâl-i münezzeh ve hüsn-ü mukaddes ihsas eden bir nakış ve tahsin ve san'at ve tezyin ve ihsan ve tenvir-i dâimîyi görür. O zevâl ve fenâyı, tezyid-i hüsün ve tecdid-i lezzet ve teşhir-i san'at için bir tazelendirmek şeklinde görüp lezzetini ve şevkini ve hayretini ziyadeleştirir. M.)

• ZEVALÎ

  Zevale mensub, zevale ait ve müteallik. * Çok yaşlı.

• ZEVAL-İ ELEM

  Elemin sona ermesi.(Zeval-i elem lezzet olduğu gibi, zeval-i lezzet dahi elemdir. S.)

• ZEVAL-İ LEZZET

  Lezzetin bitmesi, lezzetin sona ermesi.

• ZEVALNÂPEZİR

  f. Geçici ve muvakkat olmayan. Zeval bulmayan. Sona ermeyen.

• ZEVALPEZİR

  f. Geçici olan. Muvakkat. Sona eren.