Z Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

1. Anasayfa
2. Osmanlıca Sözlük
3. Z Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

• ZİBAK

  Cıva.

• ZİBAL

  Karıncanın ağzıyla götürdüğü şey.

• ZİBAR

  (Zebr. C.) Kitaplar. * Yazı yazmalar. * Kâğıt yaprakları.

• ZÎBARÛ

  (Zibâ-ru) f. Güzel yüzlü. Dilber.

• ZÎB-ÂVER

  f. Süsleyici, bezeyici.

• ZÎBAYÎ

  f. Süslülük, güzellik, yakışıklılık.

• ZİBBAH

  Ayak parmaklarının diplerinde olan yarıklar.

• ZİBBAN

  (Zübâb. C.) Sinekler.

• ZİBBİR

  Kuvvetli.

• Zİ'BE

  Eyerin ve semerin iki yanlarının arası.

• ZÎB-EFZA

  f. Güzelleştiren, süsü artıran, güzelliği çoğaltan.

• ZİBENDE

  f. Süslü, zinetli, yakışıklı. Lâyık, güzel.

• Zİ'BER

  Çok kaba dikişli bir Arap kaftanı.

• ZİBE'RA

  Yaramaz huylu kimse. * Kaba sakallı, yüzü ve kaşı kıllı kimse. * Timsahın dişisi. * Boynuzuyla fili başında götüren canavar.

• ZİBERKAN

  Ay, kamer. Ay ve güneş. * Arap reislerinden bir reisin adı.

• ZİBH

  Boğazlanan davar.

• ZİBHA

  (Zübha) Kuşpalazı, difteri.

• Zİ'BIK

  Civa.

• Zİ'B-İ MÜTEGANNİM

  Koyun postuna girmiş kurt.

• Zİ'B-İ YUSUF

  Kabahati ve suçu olmadığı halde suçlandırılan kimse.

• ZİBL

  Süprüntü. Gübre.

• ZİBNİYE

  Zorla def'edici, zorla kovan.

• ZİBR

  Mektup. Kitap.

• ZİBRAK

  Sarartmak.

• ZİCAC

  Karanfil.

• ZİCAN

  Meyletmek, eğilmek.

• ZİCC

  Yumuşaklıkla def'etmek. Tatlılıkla kovmak.

• ZİDA(Y)

  Cilâlayıcı, temizleyip parlatıcı.

• ZİDB

  (C.: Ezdâb) Nasip, kısmet.

• ZİDE

  (Zidet) : f. "Çoğalsın, artsın" anlamlarına gelir ve duâ ve temennilerde bulunmak üzere kullanılır.

• Zİ-DER

  f. Kapıdan.

• Zİ-DERGÂH

  f. Dergâhtan.

• ZİDET FAZLUHU

  Bilgisi artsın, fazlı çok olsun!

• ZİDK

  Sıdk, doğruluk.

• ZÎF

  Kenar, nâhiye, cânip, taraf.

• ZİFAF

  Gerdeğe girmek. Gerdek.

• ZİFAN

  Öldürücü zehir.

• ZİFAN

  (Zayf. C.) Misafirler.

• ZİFF

  Deve kuşunun yeleklerinin küçüğü.

• ZÎ-FİKİR

  Fikir sahibi, tefekkür eden.

• ZİFİL

  Katran.

• ZİFR

  (C: Azfâr) Kir, pas. * Yük. * Kırba. (Kırba götürenlere "Zevâfir" derler.)

• ZİFRA

  (C.: Zifâri) Devenin kulağı ardında terleyen yer.

• ZÎFÜNUN

  Çok şeyler bilen, mehâret sâhibi olan, fen sâhibi.

• ZİH

  f. Kiriş. * Yay kirişi. * Kenar çizgisi. * Kaytan, şerit.

• ZÎH

  (C.: Züyuh-Ezyâh) Çok kıllı erkek sırtlan. (Müe: Zeyhâ)

• ZİHAF

  Çokluk. * Süstlük ve zayıflık ile yürümek. * Edb: İbarede uzun okunulması gereken bir sesli harfin, vezin zarureti ile kısa okunuşu. (Bunun zıddı: İmâle'dir)

• ZİHAM

  Kalabalık, sıkışıklık.

• ZÎHASSA

  Hassalı, özellik, hususiyyet sâhibi.

• ZÎ-HASSA-İ MEŞHURE

  Meşhur hususiyet sâhibi.