Z Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

1. Anasayfa
2. Osmanlıca Sözlük
3. Z Harfi İle Başlayan Osmanlıca Kelimeler

• ZULMET-İ MÜZEVVER

  Dedikodu, fitneden hâsıl olan azab ve mânevi karanlık.

• ZULM-Ü MÜTEHACCİR

  Taş haline gelmiş, zulüm. (Bak: Sanemperest)

• ZU'LUB

  (C.: Zeâlib) Bez parçası.

• ZULUF

  (Zılf. C.) Koyun, keçi, inek gibi hayvanların çatal tırnakları.

• ZU'LUK

  Bir ot cinsi.

• ZULUL

  Gün geçirmek. * İşi gece yapmak. * (Zıll. C.) Gölgeler.

• ZULÜMAT

  (Bak: Zulmât)

• ZU'M

  (Zuum) Bâtıl zan. Şübhe. Yanlış zan.

• ZU'MİYYÂT

  Bâtıl, yanlış zanlarla alâkalı şeyler.

• ZUMNE

  Müzmin illet, zamanla yerleşmiş olan hastalık.

• ZU'MUM

  Yorulmak.

• ZUN

  Put, sanem.

• ZUNBUB

  İncik önünde olan kuru kemik.

• ZUNUN

  (Zann. C.) Zanlar. şübheler.

• ZUR

  Yalan. Asılsız. Uydurma.

• ZUR

  (Zor) f. Kuvvet, güç.

• ZU'R

  Korku, havf.

• ZURAFA

  (Zarif. C.) Zarifler. Zarif, hoş, tatlı ve nâzik konuşan, kibâr ve nâzik hareket eden kimseler.

• ZURAR

  Keskin bir taş.

• ZURBA

  f. Zorba. Bir işi zorla yaptıran. * Kuvvetli, güçlü.

• ZURBAYÂNE

  f. Zorbalıkla, zorbacasına.

• ZURBAZ

  (Bak: Zorbaz)

• ZURHANE

  f. Spor salonu.

• ZURK

  Yonca içinde biten yaban otu.

• ZURKÂR

  f. Zorlayan.

• ZURMEND

  f. Güçlü, kuvvetli.

• ZURU'

  (Zar'. C.) İnek ve benzeri hayvanların memeleri.

• ZURUB

  Kısa boylu, şişman ve etli kimse.

• ZURUF

  (Zarf. C.) Zarflar. Kablar.

• ZU'RUR

  Yaramaz huylu kişi. * Kızılcık yemişi.

• ZUTT

  Zencilerden bir kabile.

• ZUYUC

  Meyletmek, yönelmek, eğilmek.

• ZUYUF

  (Zayf. C.) Misafirler. Geçici olarak duranlar.

• ZÛ-ZENEB

  Kuyruklu. Kuyruğu olan.

• ZÜ-

  Sâhip, mâlik mânasına gelir ve birleşik kelimeler yapılır.

• ZÜAF

  Ağu. Zehir.

• ZÜAF

  Tez, acele, hızlı seri.

• ZÜBAB

  Şom. Şer, kötülük. Kovmak, uzaklaştırmak.

• ZÜBAB(E)

  Sinek.

• ZÜBAD

  Bir ot cinsi.

• ZÜBALE

  Mum. Kandil fitili.

• ZÜBANA

  Yılan boynuzu. * Akrebin kuyruğu ucundaki dikeni.

• ZÜBBAD

  Değersiz şey. * Kaymak.

• ZÜBD

  Tereyağı, kaymak.

• ZÜBDE

  (C.: Zübüd) Netice, sonuç, hülâsa. * Bir şeyin en mühim kısmı. * Kaymak. * Her nesnenin iyisi ve hâlisi.

• ZÜBDE-İ KEMÂL

  Kemâlin en ileri derecesi.

• ZÜBDE-İ MAKAL

  Sözün özü.

• ZÜBDÎ

  Tereyağıyla ilgili, tereyağına ait. Tereyağlı cisimler.

• ZÜBED

  (Zebed. C.) Köpükler. * (Zübde. C.) Özler, özetler, zübdeler, neticeler.

• ZÜBEH

  Bir ot.